اصالة التخییر: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
(جایگزینی متن - '\\1' به '<!--1')
 
جز (Mohammadi3 صفحهٔ اصاله التخییر را به اصالة التخییر منتقل کرد)
 
(یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:


اَصالَة‌التَّخْییر <br>
اَصالَة‌التَّخْییر
اصطلاحی در اصول فقه، یعنی امکان انتخاب یکی از دو گزینه‌ای که احتمال می‌رود متعلقِ تکلیف باشند؛ و آن در جایی است که اصل تکلیف محرز، اما تعلق آن به این یا آن مشکوک باشد و جمع بین هر دو به ‌صورت احتیاط نیز مقدور نباشد و ترجیح یکی بر دیگری نیز بلا مرجّح باشد؛ در چنین صورتی عقل حکم به تخییر می‌کند، و اَصالة‌التخییر را جاری می‌داند؛ مثلاً بگویند: فلانی وارد شهر شد «مواظب او باش» روشن نیست مراد این ‌است که باید در خدمت او بود یا از او دوری کرد چون اصل الزام مسلّم و تردید در نوع الزام است، عقل حکم می‌کند که در انتخاب هر یک می‌توان مخیّر بود. باید توجه داشت که تمسک به اصالة‌التخییر در صورتی است که راه احتیاط (عمل به هر دو گزینه) و ترجیح یکی از آن دو مسدود باشد.
 
<br><!--11371400-->
اصطلاحی در [[اصول فقه]]، یعنی امکان انتخاب یکی از دو گزینه‌ای که احتمال می‌رود متعلقِ تکلیف باشند؛ و آن در جایی است که اصل تکلیف محرز، اما تعلق آن به این یا آن مشکوک باشد و جمع بین هر دو به ‌صورت احتیاط نیز مقدور نباشد و ترجیح یکی بر دیگری نیز بلا مرجّح باشد؛ در چنین صورتی عقل حکم به تخییر می‌کند، و اَصالة‌التخییر را جاری می‌داند؛ مثلاً بگویند: فلانی وارد شهر شد «مواظب او باش» روشن نیست مراد این ‌است که باید در خدمت او بود یا از او دوری کرد چون اصل الزام مسلّم و تردید در نوع الزام است، عقل حکم می‌کند که در انتخاب هر یک می‌توان مخیّر بود. باید توجه داشت که تمسک به اصالة‌التخییر در صورتی است که راه احتیاط (عمل به هر دو گزینه) و ترجیح یکی از آن دو مسدود باشد.<br><!--11371400-->
[[رده:دین اسلام]]
[[رده:دین اسلام]]
[[رده:فقه و اصول و احکام]]
[[رده:فقه و اصول و احکام]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۲ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۱۷

اَصالَة‌التَّخْییر

اصطلاحی در اصول فقه، یعنی امکان انتخاب یکی از دو گزینه‌ای که احتمال می‌رود متعلقِ تکلیف باشند؛ و آن در جایی است که اصل تکلیف محرز، اما تعلق آن به این یا آن مشکوک باشد و جمع بین هر دو به ‌صورت احتیاط نیز مقدور نباشد و ترجیح یکی بر دیگری نیز بلا مرجّح باشد؛ در چنین صورتی عقل حکم به تخییر می‌کند، و اَصالة‌التخییر را جاری می‌داند؛ مثلاً بگویند: فلانی وارد شهر شد «مواظب او باش» روشن نیست مراد این ‌است که باید در خدمت او بود یا از او دوری کرد چون اصل الزام مسلّم و تردید در نوع الزام است، عقل حکم می‌کند که در انتخاب هر یک می‌توان مخیّر بود. باید توجه داشت که تمسک به اصالة‌التخییر در صورتی است که راه احتیاط (عمل به هر دو گزینه) و ترجیح یکی از آن دو مسدود باشد.