نیاکان، شاپور (کاشان ۱۳۰۵ـ تهران ۱۳۷۳ش): تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\3' به '<!--3') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه|عنوان=شاپور نیاکان|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=کاشان ۱۳۰۵ش|تاریخ مرگ=تهران ۱۳۷۳ش|دوره زندگی=|ملیت=ایرانی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=|شغل و تخصص های دیگر=نوازنده ویولن و آهنگ‌ساز|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=«کاروان: قطعه برای ویولن تنها»|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=موسیقی|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}} | |||
نیاکان، شاپور (کاشان ۱۳۰۵ـ تهران ۱۳۷۳ش) | نیاکان، شاپور (کاشان ۱۳۰۵ـ تهران ۱۳۷۳ش) | ||
[[پرونده: | [[پرونده:نیاکان، شاپور.jpg|بندانگشتی|شاپور نیاکان]] | ||
<br><p>نوازندۀ [[ویولن]] و آهنگ‌ساز ایرانی. خودآموختۀ موسیقی بود و فقط نت‌خوانی را نزد معلمی آلمانی آموخت. او در رادیو تهران سرپرست ارکستر شمارۀ پنج بود و با خوانندگان و نوازندگان متعددی همکاری داشت و برای فیلم‌های ایرانی نیز آهنگ می‌ساخت. شهرت او در سال‌های ۱۳۲۵ـ۱۳۲۷ش با ساختن بیش از صد ملودی برای خوانندگان و فیلم‌های روز افزایش یافت و در سال‌های ۱۳۳۶ـ۱۳۳۷، براثر اختلاف با مسئولین اداری رادیو، موسیقی را کنار گذاشت و فقط به اجرای کنسرت برای امور خیریه و بیمارستان‌ها پرداخت. اثر معروف او «کاروان: قطعه برای ویولن تنها» است که در آن تلاشی برای ایجاد نوعی موسیقی توصیفی با ساز تک‌‌نواز به‌چشم می‌خورد. آثار نیاکان، جمع‌آوری و منتشر نشده‌اند. </p> | |||
<br><!--39219100--> | <br><!--39219100--> | ||
[[رده:موسیقی]] | [[رده:موسیقی]] | ||
[[رده:ایران - اشخاص]] | [[رده:ایران - اشخاص]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۴۲
| شاپور نیاکان | |
|---|---|
| زادروز |
کاشان ۱۳۰۵ش |
| درگذشت | تهران ۱۳۷۳ش |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص های دیگر | نوازنده ویولن و آهنگ‌ساز |
| آثار | «کاروان: قطعه برای ویولن تنها» |
| گروه مقاله | موسیقی |
نیاکان، شاپور (کاشان ۱۳۰۵ـ تهران ۱۳۷۳ش)
نوازندۀ ویولن و آهنگ‌ساز ایرانی. خودآموختۀ موسیقی بود و فقط نت‌خوانی را نزد معلمی آلمانی آموخت. او در رادیو تهران سرپرست ارکستر شمارۀ پنج بود و با خوانندگان و نوازندگان متعددی همکاری داشت و برای فیلم‌های ایرانی نیز آهنگ می‌ساخت. شهرت او در سال‌های ۱۳۲۵ـ۱۳۲۷ش با ساختن بیش از صد ملودی برای خوانندگان و فیلم‌های روز افزایش یافت و در سال‌های ۱۳۳۶ـ۱۳۳۷، براثر اختلاف با مسئولین اداری رادیو، موسیقی را کنار گذاشت و فقط به اجرای کنسرت برای امور خیریه و بیمارستان‌ها پرداخت. اثر معروف او «کاروان: قطعه برای ویولن تنها» است که در آن تلاشی برای ایجاد نوعی موسیقی توصیفی با ساز تک‌‌نواز به‌چشم می‌خورد. آثار نیاکان، جمع‌آوری و منتشر نشده‌اند.