دیویس، ترنس (۱۹۴۵): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}} | }} | ||
[[پرونده:20269500-1.jpg|بندانگشتی|ترنس دیویس]] | |||
دیویس، ترنس (۱۹۴۵)(Davies, Terence)<br /> | |||
کارگردان انگلیسی. شهرت دیویس به‌سبب آن بود که در فیلم‌هایش گذشتۀ خانواده و کودکی خود را در لیورپول، به‌شیوه‌ای امپرسیونیستی، نمایش می‌داد. برای ''آواهای دوردست (زندگی‌‌های آرام)''<ref>''Distant Voices /Still Lives'' | کارگردان انگلیسی. شهرت دیویس به‌سبب آن بود که در فیلم‌هایش گذشتۀ خانواده و کودکی خود را در لیورپول، به‌شیوه‌ای امپرسیونیستی، نمایش می‌داد. برای ''آواهای دوردست (زندگی‌‌های آرام)''<ref>''Distant Voices /Still Lives'' | ||
</ref> (۱۹۸۸)، برندۀ جایزۀ منتقدان جشنوارۀ فیلم کن<ref>Cannes Film Festival</ref> شد. از دیگر آثار اوست: ''پایان روز طولانی''<ref> ''The Long Day Closes'' </ref> (۱۹۹۲) و ''بایبل نئون''<ref>''The Neon Bible''</ref> (۱۹۹۵) که فیلم اخیر را در امریکا ساخت و، برخلاف دیگر فیلم‌هایش، ربطی به زندگی‌اش نداشت. | </ref> (۱۹۸۸)، برندۀ جایزۀ منتقدان جشنوارۀ فیلم کن<ref>Cannes Film Festival</ref> شد. از دیگر آثار اوست: ''پایان روز طولانی''<ref> ''The Long Day Closes'' </ref> (۱۹۹۲) و ''بایبل نئون''<ref>''The Neon Bible''</ref> (۱۹۹۵) که فیلم اخیر را در امریکا ساخت و، برخلاف دیگر فیلم‌هایش، ربطی به زندگی‌اش نداشت. | ||
| خط ۳۷: | خط ۳۷: | ||
---- | ---- | ||
[[Category:سینما]] [[Category:جهان - اشخاص]] | [[Category:سینما]] | ||
[[Category:جهان - اشخاص]] | |||
<references /> | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۰۶:۴۷
| ترنس دیویس Terence Davies | |
|---|---|
| زادروز |
۱۹۴۵م |
| ملیت | انگلیسی |
| شغل و تخصص اصلی | کارگردان |
| آثار | پایان روز طولانی (۱۹۹۲)؛ بایبل نیون (۱۹۹۵) |
| گروه مقاله | سینما |
| جوایز و افتخارات | برنده جایزه منتقدان جشنواره فیلم کن |
دیویس، ترنس (۱۹۴۵)(Davies, Terence)
کارگردان انگلیسی. شهرت دیویس به‌سبب آن بود که در فیلم‌هایش گذشتۀ خانواده و کودکی خود را در لیورپول، به‌شیوه‌ای امپرسیونیستی، نمایش می‌داد. برای آواهای دوردست (زندگی‌‌های آرام)[۱] (۱۹۸۸)، برندۀ جایزۀ منتقدان جشنوارۀ فیلم کن[۲] شد. از دیگر آثار اوست: پایان روز طولانی[۳] (۱۹۹۲) و بایبل نئون[۴] (۱۹۹۵) که فیلم اخیر را در امریکا ساخت و، برخلاف دیگر فیلم‌هایش، ربطی به زندگی‌اش نداشت.