برادران امیدوار

ن ايراني. دوره‌هاي ابتدايي و متوسطه را در زادگاه خود به‌پايان رساندند. مادر اين دو برادر علاقة بسيار به سفر داشت و آن‌ها را هميشه در سفرهاي داخل ايران به‌همراه مي‌برد و اين امر موجب شد كه آنان سفر را از نوجواني، ابتدا در ايران و پس از سال‌ها تجربه‌اندوزي به سرزمين‌هاي دور، آغاز كنند. عيسي عضو فعال در كوهنوردي بود و بيشتر قلّه‌هاي ايران را فتح و قسمت‌هايي از غارهاي موجود در ايران را كشف كرده بود. وي در 1331ش به‌عنوان مربي صخره‌نوردي در ايران، به آموزش فنون مختلف آن اشتغال داشت. اين دو برادر ضمن اجراي اين چنين برنامه‌هايي در نقاط مختلف ايران، علاقة بسياري به مطالعه و بررسي زندگي اقوام بومي و چادرنشين‌ها و ايلات موجود در ايران از خود نشان مي‌دادند، تا بدان‌جا كه به كشف مردم بوميِ سرزمين‌هاي دور در نقاط مختلف جهان نيز علاقه‌مند شدند. پس از سه سال برنامه‌ريزي براي سفر، ابتدا عيسي به‌تنهايي و به‌وسيلة دوچرخه عازم سفر شد و از طريق مرز بازرگان به تركيه و از جنوب آن كشور به سوريه و عراق رفت و چهار ماه بعد به تهران بازگشت. عبدالله نيز هم‌زمان با دوچرخه به دور ايران ركاب زد، و اين تجربه‌اي بزرگ براي استقامت برادران اميدوار براي سفر جهاني آنان بود. آن دو در پاييز 1333، سفر هفت‌سالة خود را به‌وسيلة دو دستگاه موتورسيكلت (از نوع ماچلس، 500cc) همراه با وسايل و تجهيزات به‌سمت مشرق‌زمين و آسياي كهن، ابتدا از كشور افغانستان، آغاز كردند. آن‌ها در فرانسه پس از تهية يك دستگاه اتومبيل سيتروئن دوسيلندر، از طريق كويت و عربستان سعودي و عبور از حاشية ربع‌الخالي به مكه و مدينه راه يافتند و پس از عبور از درياي سرخ به‌مدت سه سال در گوشه‌وكنار قارة افريقا به مطالعه و بررسي زندگي چندين قبيله، ازجمله قبيلة «پيگمه» در قلب جنگل‌هاي كنگو، و پيدايش انسان در اين قاره پرداختند. در سفر خود به قارة امريكا، به‌مدت سه سال در قطب شمال، و زندگي با مردم اسكيمو در شرايط سرماي 60درجة سانتي‌گراد زير صفر، و سپس تا جنوبي‌ترين سرزمين‌هاي امريكاي جنوبي (سرزمين آتش) پيش رفتند و در اين مدت دربارة نخستين انسان‌هايي كه در حدود 30هزار سال پيش به قارة امريكا دست يافتند و در آن‌جا ماندگار شدند، به پژوهش و بررسي پرداختند، و بيش از شش‌ماه در دشوارترين منطقة استوايي جنگل‌هاي آمازون و در ميان عقب‌مانده‌ترين قبايل «ياگوا» و مردمِ خطرناك قبيلة «جيوارو» زيستند. آخرين سفر اين دو برادر به قطب جنوب بود كه به‌همراه گروه علمي تحقيقي كشور شيلي به‌مدت دو ماه انجام شد. به اين ترتيب، برادران پرشورِ جست‌وجوگر عزم كردند تا جهان را با تمام پيچيدگي‌هايش بكاوند. در آن زمان كه امكانات سفر قابل مقايسه با جهان امروز نبود، آن‌ها با ماجراجويي خويش، صحراهاي سوزان عربستان و افريقا تا جنگل‌هاي انبوه آمازون، از قطب شمال تا قطب جنوب، قارة استراليا و زندگي با بوميان اصيل استراليا و سراسر خشكي‌هاي سيارة ما را درنورديدند و زندگي با ابتدايي‌ترين اقوام و ملل ديگر را در سخت‌ترين شرايط اقليمي، تجربه كردند و به مطالعه و پژوهش پرداختند. حاصل اين سفرهاي پرمخاطره، عكس‌ها، فيلم‌ها، اشيا و لوازم مربوط به قبايل و اقوام گوناگون بود كه، بازتاب‌دهندة غنا، پيچيدگي و گونه‌گوني فرهنگ‌هاي قومي و قبيله‌اي بشري است، و هم‌اكنون در مجموعة فرهنگي ـ تاريخي سعدآباد به‌نام «موزة برادران اميدوار» در معرض ديد عموم قرار دارد. از آن‌جا كه برادران اميدوار به‌عنوان نخستين مستندسازان ايراني شناخته شدند، نشان اين افتخار را در 1381 از سوي وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي دريافت كردند. برادران اميدوار در شهرهاي بزرگ كشورهاي جهان با رؤساي جمهور، نخست‌وزيران و شخصيت‌هاي بزرگ فرهنگي و هنري ملاقات كردند، كه امضا و نوشته‌هاي جالبي از اين شخصيت‌ها در آلبوم نفيسي در اين موزه قرار دارد. بسياري از دانشگاه‌هاي معتبر جهان از اين دو برادر دعوت به‌عمل آوردند و سخنراني‌ها و نمايش فيلم‌هاي مستند آنان را مورد توجه قرار دادند و به‌چاپ رساندند. در 1343، سفرنامة برادران اميدوار، تهيه، تدوين و انتشار يافت و به چاپ چهارم رسيد. پس از بازگشت از سفر، فيلم مستند آنان در سينماهاي تهران و همة شهرستان‌هاي ايران به نمايش گذاشته شد و مردم ايران از نمايش اين فيلم استقبال فراوان كردند.