تئاتر ابی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده: 14286900.jpg | بندانگشتی|تئاتر اَبي]]<p>تماشاخانه‌ای در دوبلین<ref>Dublin</ref>، جمهوری ایرلند<ref>Repulic of Ireland </ref>، که با احیای ادبی اوایل دهۀ ۱۹۰۰ که بخشی از احیای کلی فرهنگ ایرلندی بود، پیوستگی داشت. این تماشاخانه در ۱۹۰۴ گشایش یافت و آثار بسیاری از نمایش‌نامه‌نویسان ایرلندی، ازجمله بانو گِرِگوری<ref>Lady Gregory </ref>، ویلیام بی ییتس<ref>William B Yeats</ref>، جِی ام سینگ<ref>J M Synge </ref>، و شون اُوکیسی<ref>Sean O'casey</ref>، را بر روی صحنه آورد. در ۱۹۵۱، تئاتر اَبی در آتش سوخت ولی در ۱۹۶۶ بازسازی شد. این تماشاخانه برای استقرار «انجمن تئاتر ملی ایرلند<ref>Irish National Theatre Society</ref>» با تأمین هزینه توسط آنی هورنیمَن<ref>Annie Horniman </ref> ساخته شد؛ در ۱۹۰۱ این انجمن را دبلیو جی فِی<ref>W G Fay </ref>، ییتس، و بانو گرگوری برای اجرای نمایش‌نامه‌های نمایش‌نامه‌نویسان جدید ایرلندی تشکیل دادند. پروانۀ تماشاخانه به بانو گرگوری تعلق داشت و در سال‌های آغازین آن، او و ییتس یگانه کارگردان‌هایش بودند. این تماشاخانه به‌زودی مستقل شد و با نمایش‌های عالی و اجراهای فوق‌العاده، به تماشاخانۀ تخصصی نمایش‌های کوتاه<ref>repertory</ref> شهرت یافت. جِی ام سینگ، پادریک کالِم<ref>Padraic Colum</ref>، جورج فیتسموریس<ref>George Fitzmaurice </ref>، و جورج برنارد شاو<ref>George Bernard Shaw </ref>، علاوه‌بر ییتس و بانو گرگوری، از نخستین نویسندگان آن بودند. این گروه با سفر به انگلستان و امریکا، جایی‌که برتری کارگردانی و بازیگری آن در سال‌های قبل از ۱۹۱۴ تأثیری ژرف داشت، نمایش‌های خود را برگزار کرد. تئاتر اَبی از خطرهای جنگ جهانی اول مصون ماند و سال‌های بعد، نخستین نمایش‌نامه‌های شون اُو کیسی را به‌روی صحنه آورد. بازیگران بسیاری، همچون سارا آلگود<ref>Sara Allgood </ref> و آرتور سینکلر<ref>Arthur Sinclair </ref>، از آن‌جا فارغ‌التحصیل شدند. سیل نمایش‌نامه‌نویسان جوان در دهۀ ۱۹۲۰ و دهۀ ۱۹۳۰ اَبی را از نمایش شاعرانه به‌سوی نمایش واقع‌گرایانه<ref>realistic drama </ref> سوق داد، اما به‌رغم خسارت‌دیدن ساختمان تماشاخانه براثر آتش‌سوزی در ۱۹۵۱، کیفیت نمایش‌ها در سطح بالا باقی ماند. این گروه، تا گشایش تئاتر جدید اَبی در ۱۹۶۶، در تئاتر کوئینز<ref>Queen's Theatre</ref> به اجرای نمایش پرداخت. از دهۀ ۱۹۶۰ به بعد، تئاتر اَبی شیوه‌هایی بسیار نوآورانه را در پیش گرفت؛ چنان‌که با تغییرندادن رپرتوار مرسوم، که با آثار نمایش‌نامه‌نویسانی چون شون اُ وکیسی و تی سی ماری<ref>TC Murray </ref> پیوند می‌یافت، از نمایش ایرلندی جدید ساختۀ تام مورفی<ref>Tom Murphy </ref>، تامس کیلْروی<ref>Thomas Kilroy</ref>، فرانک مگینیس<ref>Frank McGuinness </ref>، سباستین بَری<ref>Sebastian Barry </ref>، مارینا کار<ref>Marina Carr </ref> و دیگران، استقبال کرد. بازیگرانی چون دونال مک‌کان<ref>Donal McCann </ref> و فیونا شاو<ref>Fiona Shaw </ref> جانشین سیریل کیوزاک، سیوبان هک‌کنا<ref>Siobhan McKenna </ref>، اف جِی مک‌کورمیک<ref>FJ McCormick </ref> از نسل‌های پیشین شدند. اَبی با نمایش‌نامه‌هایی از برایان فریل<ref>Brian Friel </ref>، کانر مکفرسون<ref>Conor MacPherson</ref>، و دیگران با موفقیت به سفرهای هنری خود ادامه می‌دهد.</p><!--14286900-->