تیاتر ابی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
تئاتر اَبی (Abbey Theatre)<br> | تئاتر اَبی (Abbey Theatre)<br> | ||
[[پرونده: 14286900.jpg | بندانگشتی|تئاتر | [[پرونده: 14286900.jpg | بندانگشتی|تئاتر اَبی]]<p>تماشاخانه‌ای در [[دوبلین، شهر|دوبلین]]<ref>Dublin</ref>، جمهوری ایرلند<ref>Repulic of Ireland </ref>، که با احیای ادبی اوایل دهۀ ۱۹۰۰ که بخشی از احیای کلی فرهنگ ایرلندی بود، پیوستگی داشت. این تماشاخانه در ۱۹۰۴ گشایش یافت و آثار بسیاری از نمایش‌نامه‌نویسان ایرلندی، ازجمله بانو گرگوری<ref>Lady Gregory </ref>، ویلیام بی ییتس<ref>William B Yeats</ref>، [[سینگ، جی (جان) ام (میلینگتون) (۱۸۷۱ـ۱۹۰۹)|جی ام سینگ]]<ref>J M Synge </ref>، و [[اوکیسی، شون (۱۸۸۴ـ۱۹۶۴)|شون اُوکیسی]]<ref>Sean O'casey</ref>، را بر روی صحنه آورد. در ۱۹۵۱، تئاتر اَبی در آتش سوخت ولی در ۱۹۶۶ بازسازی شد. این تماشاخانه برای استقرار «انجمن تئاتر ملی ایرلند<ref>Irish National Theatre Society</ref>» با تأمین هزینه توسط آنی هورنیمَن<ref>Annie Horniman </ref> ساخته شد؛ در ۱۹۰۱ این انجمن را دبلیو جی فی<ref>W G Fay </ref>، ییتس، و بانو گرگوری برای اجرای نمایش‌نامه‌های نمایش‌نامه‌نویسان جدید ایرلندی تشکیل دادند. پروانۀ تماشاخانه به بانو گرگوری تعلق داشت و در سال‌های آغازین آن، او و ییتس یگانه کارگردان‌هایش بودند. این تماشاخانه به‌زودی مستقل شد و با نمایش‌های عالی و اجراهای فوق‌العاده، به تماشاخانۀ تخصصی نمایش‌های کوتاه<ref>repertory</ref> شهرت یافت. جی ام سینگ، [[کالم، پادریک (۱۸۸۱ـ۱۹۷۲)|پادریک کالم]]<ref>Padraic Colum</ref>، جورج فیتسموریس<ref>George Fitzmaurice </ref>، و جورج برنارد شاو<ref>George Bernard Shaw </ref>، علاوه‌بر ییتس و بانو گرگوری، از نخستین نویسندگان آن بودند. این گروه با سفر به انگلستان و امریکا، جایی‌که برتری کارگردانی و بازیگری آن در سال‌های قبل از ۱۹۱۴ تأثیری ژرف داشت، نمایش‌های خود را برگزار کرد. تئاتر اَبی از خطرهای جنگ جهانی اول مصون ماند و سال‌های بعد، نخستین نمایش‌نامه‌های شون اُو کیسی را به‌روی صحنه آورد. بازیگران بسیاری، همچون سارا آلگود<ref>Sara Allgood </ref> و آرتور سینکلر<ref>Arthur Sinclair </ref>، از آن‌جا فارغ‌التحصیل شدند. سیل نمایش‌نامه‌نویسان جوان در دهۀ ۱۹۲۰ و دهۀ ۱۹۳۰ اَبی را از نمایش شاعرانه به‌سوی نمایش واقع‌گرایانه<ref>realistic drama </ref> سوق داد، اما به‌رغم خسارت‌دیدن ساختمان تماشاخانه براثر آتش‌سوزی در ۱۹۵۱، کیفیت نمایش‌ها در سطح بالا باقی ماند. این گروه، تا گشایش تئاتر جدید اَبی در ۱۹۶۶، در تئاتر کوئینز<ref>Queen's Theatre</ref> به اجرای نمایش پرداخت. از دهۀ ۱۹۶۰ به بعد، تئاتر اَبی شیوه‌هایی بسیار نوآورانه را در پیش گرفت؛ چنان‌که با تغییرندادن رپرتوار مرسوم، که با آثار نمایش‌نامه‌نویسانی چون شون اُ وکیسی و تی سی ماری<ref>TC Murray </ref> پیوند می‌یافت، از نمایش ایرلندی جدید ساختۀ تام مورفی<ref>Tom Murphy </ref>، تامس کیلْروی<ref>Thomas Kilroy</ref>، فرانک مگینیس<ref>Frank McGuinness </ref>، سباستین بَری<ref>Sebastian Barry </ref>، مارینا کار<ref>Marina Carr </ref> و دیگران، استقبال کرد. بازیگرانی چون دونال مک‌کان<ref>Donal McCann </ref> و فیونا شاو<ref>Fiona Shaw </ref> جانشین سیریل کیوزاک، سیوبان هک‌کنا<ref>Siobhan McKenna </ref>، اف جِی مک‌کورمیک<ref>FJ McCormick </ref> از نسل‌های پیشین شدند. اَبی با نمایش‌نامه‌هایی از برایان فریل<ref>Brian Friel </ref>، کانر مکفرسون<ref>Conor MacPherson</ref>، و دیگران با موفقیت به سفرهای هنری خود ادامه می‌دهد.</p><!--14286900--> | ||
| خط ۷: | خط ۶: | ||
[[رده:تئاتر]] | [[رده:تئاتر]] | ||
[[رده:جهان – آثار، رویدادها، اماکن]] | [[رده:جهان – آثار، رویدادها، اماکن]] | ||
<references /> | |||
نسخهٔ ۲۴ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۹:۳۲
تئاتر اَبی (Abbey Theatre)
تماشاخانه‌ای در دوبلین[۱]، جمهوری ایرلند[۲]، که با احیای ادبی اوایل دهۀ ۱۹۰۰ که بخشی از احیای کلی فرهنگ ایرلندی بود، پیوستگی داشت. این تماشاخانه در ۱۹۰۴ گشایش یافت و آثار بسیاری از نمایش‌نامه‌نویسان ایرلندی، ازجمله بانو گرگوری[۳]، ویلیام بی ییتس[۴]، جی ام سینگ[۵]، و شون اُوکیسی[۶]، را بر روی صحنه آورد. در ۱۹۵۱، تئاتر اَبی در آتش سوخت ولی در ۱۹۶۶ بازسازی شد. این تماشاخانه برای استقرار «انجمن تئاتر ملی ایرلند[۷]» با تأمین هزینه توسط آنی هورنیمَن[۸] ساخته شد؛ در ۱۹۰۱ این انجمن را دبلیو جی فی[۹]، ییتس، و بانو گرگوری برای اجرای نمایش‌نامه‌های نمایش‌نامه‌نویسان جدید ایرلندی تشکیل دادند. پروانۀ تماشاخانه به بانو گرگوری تعلق داشت و در سال‌های آغازین آن، او و ییتس یگانه کارگردان‌هایش بودند. این تماشاخانه به‌زودی مستقل شد و با نمایش‌های عالی و اجراهای فوق‌العاده، به تماشاخانۀ تخصصی نمایش‌های کوتاه[۱۰] شهرت یافت. جی ام سینگ، پادریک کالم[۱۱]، جورج فیتسموریس[۱۲]، و جورج برنارد شاو[۱۳]، علاوه‌بر ییتس و بانو گرگوری، از نخستین نویسندگان آن بودند. این گروه با سفر به انگلستان و امریکا، جایی‌که برتری کارگردانی و بازیگری آن در سال‌های قبل از ۱۹۱۴ تأثیری ژرف داشت، نمایش‌های خود را برگزار کرد. تئاتر اَبی از خطرهای جنگ جهانی اول مصون ماند و سال‌های بعد، نخستین نمایش‌نامه‌های شون اُو کیسی را به‌روی صحنه آورد. بازیگران بسیاری، همچون سارا آلگود[۱۴] و آرتور سینکلر[۱۵]، از آن‌جا فارغ‌التحصیل شدند. سیل نمایش‌نامه‌نویسان جوان در دهۀ ۱۹۲۰ و دهۀ ۱۹۳۰ اَبی را از نمایش شاعرانه به‌سوی نمایش واقع‌گرایانه[۱۶] سوق داد، اما به‌رغم خسارت‌دیدن ساختمان تماشاخانه براثر آتش‌سوزی در ۱۹۵۱، کیفیت نمایش‌ها در سطح بالا باقی ماند. این گروه، تا گشایش تئاتر جدید اَبی در ۱۹۶۶، در تئاتر کوئینز[۱۷] به اجرای نمایش پرداخت. از دهۀ ۱۹۶۰ به بعد، تئاتر اَبی شیوه‌هایی بسیار نوآورانه را در پیش گرفت؛ چنان‌که با تغییرندادن رپرتوار مرسوم، که با آثار نمایش‌نامه‌نویسانی چون شون اُ وکیسی و تی سی ماری[۱۸] پیوند می‌یافت، از نمایش ایرلندی جدید ساختۀ تام مورفی[۱۹]، تامس کیلْروی[۲۰]، فرانک مگینیس[۲۱]، سباستین بَری[۲۲]، مارینا کار[۲۳] و دیگران، استقبال کرد. بازیگرانی چون دونال مک‌کان[۲۴] و فیونا شاو[۲۵] جانشین سیریل کیوزاک، سیوبان هک‌کنا[۲۶]، اف جِی مک‌کورمیک[۲۷] از نسل‌های پیشین شدند. اَبی با نمایش‌نامه‌هایی از برایان فریل[۲۸]، کانر مکفرسون[۲۹]، و دیگران با موفقیت به سفرهای هنری خود ادامه می‌دهد.
- ↑ Dublin
- ↑ Repulic of Ireland
- ↑ Lady Gregory
- ↑ William B Yeats
- ↑ J M Synge
- ↑ Sean O'casey
- ↑ Irish National Theatre Society
- ↑ Annie Horniman
- ↑ W G Fay
- ↑ repertory
- ↑ Padraic Colum
- ↑ George Fitzmaurice
- ↑ George Bernard Shaw
- ↑ Sara Allgood
- ↑ Arthur Sinclair
- ↑ realistic drama
- ↑ Queen's Theatre
- ↑ TC Murray
- ↑ Tom Murphy
- ↑ Thomas Kilroy
- ↑ Frank McGuinness
- ↑ Sebastian Barry
- ↑ Marina Carr
- ↑ Donal McCann
- ↑ Fiona Shaw
- ↑ Siobhan McKenna
- ↑ FJ McCormick
- ↑ Brian Friel
- ↑ Conor MacPherson