غلامحسینی، بهاره: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
|نام مستعار=الهه | |نام مستعار=الهه | ||
|لقب= | |لقب= | ||
|زادروز=تهران | |زادروز=تهران 1314ش | ||
|تاریخ مرگ=1386ش | |تاریخ مرگ=1386ش | ||
|دوره زندگی= | |دوره زندگی= | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۵۴
غلامحسینی، بهاره (تهران 1314ـ1386ش)
| بهاره غلامحسینی | |
|---|---|
| زادروز |
تهران 1314ش |
| درگذشت | 1386ش |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | خواننده |
| آثار | ترانه ها: رسوای زمانه، ساخته همایون خرم و چو غمت می‌گریم، ساخته ابراهیم سرخوش |
| گروه مقاله | موسیقی |
(نام هنری: الهه) خوانندۀ ایرانی. در ابتدا، در دهۀ 1320، تحت تأثیر خوانندگان رادیو تهران، خواندن ترانه‌های موسیقی پاپ را آغاز کرد و سپس، توسط پرویز خطیبی، به رادیو تهران راه یافت. مدتی نیز، نزد عبداللّه دوامی، ردیف‌دان مشهور، به یادگیری دستگاه‌ها و تصنیف‌های قدیمی پرداخت. از نیمۀ دوم دهۀ 1330، از ترانه‌خوانان مشهور رادیو شد. از اوایل دهۀ 1340 به برنامۀ گل‌ها نیز راه یافت و بسیاری از آثار درویش‌خان، عارف، شیدا، مرتضی نی‌داوود، مرتضی محجوبی و روح‌اللّه خالقی را با تنظیم‌های جواد معروفی، اجرا کرد. صدای بم، پرطنین و منحصربه‌‌فردش در موسیقی ایرانی ماندگار است. از جمله آهنگ‌ترانه‌های اوست: رسوای زمانه، ساختۀ همایون خرم و چو غمت می‌گریم، ساختۀ ابراهیم سرخوش.