انگر، ژان اوگوست دومینیک (۱۷۸۰ـ۱۸۶۷): تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\1' به '<!--1') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه | {{جعبه زندگینامه | ||
|عنوان =ژان اوگوست دومینیک انگر | |عنوان =ژان اوگوست دومینیک انگر | ||
| خط ۳۰: | خط ۲۷: | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}} | }} | ||
اَنگْر، ژان اوگوسْت دومینیک (۱۷۸۰ـ۱۸۶۷)(Ingres, Jean-Auguste-Dominique)<br/> [[File:11570200.jpg|thumb|اَنگْر، ژان اوگوسْت دومينيک]] | |||
نـقاش فـرانسوی. از نئوکلاسیک<ref>Neo-Classic</ref>های برجسته، و از شاگردان ژاک لوئی داوید<ref>Jacques Louis David </ref> بود. حدود سال‌های ۱۸۰۷ تا ۱۸۲۰ در رم هنر آموخت، و کار کرد، و مجموعۀ پیکرهای برهنۀ ''زن حرمسرا<ref>Odalisque </ref>'' را به‌تصویر درآورد. سپس به فلورانس<ref>Florence</ref> رفت، و در ۱۸۲۴ به فرانسه بازگشت. تک‌چهره‌هایی که در دهه‌های ۱۸۴۰ و ۱۸۵۰ ساخت از جزئیات و پرداختی عالی برخوردارند. در طراحی مهارت داشت و آن را «امانت هنر<ref>the probity of art </ref>» می‌دانست؛ سبک کارش را ـ با تأثیر از رافائل<ref>Raphael</ref> و شفافیّت خطی و تکلّف متین آن ـ در تقابل کامل با رمانتیسمِ<ref>Romanticism</ref> اوژن دُلاکروا<ref>Eugène Delacroix </ref> پروراند. از میان آثار مهم او که در هنر آکادمیک<ref>Academic </ref> فرانسۀ قرن ۱۹ تأثیری عمیق نهاد، ''روژه و آنژلیک<ref>Roger and Angelica </ref>'' (۱۸۱۹)، ''استحمام‌کننده<ref>La Grande Baigneuse </ref>'' (۱۸۰۸)، ''زن حرمسرا'' (۱۸۱۴)، هرسه در لوور<ref>Louvre</ref>، تک‌چهره‌هایی همچون ''مادام مواتسیه<ref>Madame Moitessier </ref>'' و ''فرانسوا ماریوس<ref>François Marius </ref>''، درخور ذکرند. مضامین آثار اَنگر همچون سایر معاصرانش، طیف وسیعی را دربر می‌گیرند، ازجمله پردۀ مهتابی و رمانتیکِ ''رؤیای اوسیان<ref>Dream of Ossian </ref>''، مضمون‌هایی از عهد عتیق و قرون وسطا<ref>medieval</ref>، نقاشی‌های آیینی، پرده‌های دینی، تک‌چهره‌ها، و تابلوهایی از پیکرهای برهنه‌ای که دست‌کم نام آنها شرقی‌اند، همچون''زن حرمسرا'' و ''حمام ترکی<ref>Le Bain Turc </ref>''. اختلافش با رمانتیک‌ها، و کلاسی‌سیسم خاص خود او را می‌توان ناشی از اولویّتی دانست که برای طراحی نسبت به رنگ قایل بود. تک‌چهره‌های مدادی‌اش که بسیاری از آنها را در سفر اولش به ایتالیا کشید، از تبحّر او در طراحی حکایت دارند. در میان تک‌چهره‌های رنگیِ او، شاهکار‌هایی همچون ''موسیو دو نوروَن<ref>M de Norvins </ref>'' و ''مادام دو سنون<ref>Mme de Sennones</ref>'' درخور ذکرند. موزۀ انگر در مونتوبان که در ۱۸۴۳ تأسیس شد، همۀ آثار موجود در آتلیۀ او، ازجمله ۴ هزار طراحی و شمار بسیاری نقاشی را دربر می‌گیرد، که وراث انگر آنها را در اختیار موزه قرار دادند.<br/> <!--11570200--> | نـقاش فـرانسوی. از نئوکلاسیک<ref>Neo-Classic</ref>های برجسته، و از شاگردان ژاک لوئی داوید<ref>Jacques Louis David </ref> بود. حدود سال‌های ۱۸۰۷ تا ۱۸۲۰ در رم هنر آموخت، و کار کرد، و مجموعۀ پیکرهای برهنۀ ''زن حرمسرا<ref>Odalisque </ref>'' را به‌تصویر درآورد. سپس به فلورانس<ref>Florence</ref> رفت، و در ۱۸۲۴ به فرانسه بازگشت. تک‌چهره‌هایی که در دهه‌های ۱۸۴۰ و ۱۸۵۰ ساخت از جزئیات و پرداختی عالی برخوردارند. در طراحی مهارت داشت و آن را «امانت هنر<ref>the probity of art </ref>» می‌دانست؛ سبک کارش را ـ با تأثیر از رافائل<ref>Raphael</ref> و شفافیّت خطی و تکلّف متین آن ـ در تقابل کامل با رمانتیسمِ<ref>Romanticism</ref> اوژن دُلاکروا<ref>Eugène Delacroix </ref> پروراند. از میان آثار مهم او که در هنر آکادمیک<ref>Academic </ref> فرانسۀ قرن ۱۹ تأثیری عمیق نهاد، ''روژه و آنژلیک<ref>Roger and Angelica </ref>'' (۱۸۱۹)، ''استحمام‌کننده<ref>La Grande Baigneuse </ref>'' (۱۸۰۸)، ''زن حرمسرا'' (۱۸۱۴)، هرسه در لوور<ref>Louvre</ref>، تک‌چهره‌هایی همچون ''مادام مواتسیه<ref>Madame Moitessier </ref>'' و ''فرانسوا ماریوس<ref>François Marius </ref>''، درخور ذکرند. مضامین آثار اَنگر همچون سایر معاصرانش، طیف وسیعی را دربر می‌گیرند، ازجمله پردۀ مهتابی و رمانتیکِ ''رؤیای اوسیان<ref>Dream of Ossian </ref>''، مضمون‌هایی از عهد عتیق و قرون وسطا<ref>medieval</ref>، نقاشی‌های آیینی، پرده‌های دینی، تک‌چهره‌ها، و تابلوهایی از پیکرهای برهنه‌ای که دست‌کم نام آنها شرقی‌اند، همچون''زن حرمسرا'' و ''حمام ترکی<ref>Le Bain Turc </ref>''. اختلافش با رمانتیک‌ها، و کلاسی‌سیسم خاص خود او را می‌توان ناشی از اولویّتی دانست که برای طراحی نسبت به رنگ قایل بود. تک‌چهره‌های مدادی‌اش که بسیاری از آنها را در سفر اولش به ایتالیا کشید، از تبحّر او در طراحی حکایت دارند. در میان تک‌چهره‌های رنگیِ او، شاهکار‌هایی همچون ''موسیو دو نوروَن<ref>M de Norvins </ref>'' و ''مادام دو سنون<ref>Mme de Sennones</ref>'' درخور ذکرند. موزۀ انگر در مونتوبان که در ۱۸۴۳ تأسیس شد، همۀ آثار موجود در آتلیۀ او، ازجمله ۴ هزار طراحی و شمار بسیاری نقاشی را دربر می‌گیرد، که وراث انگر آنها را در اختیار موزه قرار دادند.<br/> <!--11570200--> | ||
نسخهٔ ۱۸ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۷:۳۶
| ژان اوگوست دومینیک انگر Jean،Auguste،Dominique Ingres | |
|---|---|
| زادروز |
۱۷۸۰م |
| درگذشت | ۱۸۶۷م |
| محل زندگی | فلورانس و فرانسه |
| ملیت | فـرانسوی |
| شغل و تخصص اصلی | نقاش |
| مکتب | نیوکلاسیک |
| آثار | روژه و آنژلیک (۱۸۱۹)؛ استحمام کننده (۱۸۰۸)؛ زن حرمسرا (۱۸۱۴) |
| گروه مقاله | نگارگری و مجسمه سازی جهان |
اَنگْر، ژان اوگوسْت دومینیک (۱۷۸۰ـ۱۸۶۷)(Ingres, Jean-Auguste-Dominique)
نـقاش فـرانسوی. از نئوکلاسیک[۱]های برجسته، و از شاگردان ژاک لوئی داوید[۲] بود. حدود سال‌های ۱۸۰۷ تا ۱۸۲۰ در رم هنر آموخت، و کار کرد، و مجموعۀ پیکرهای برهنۀ زن حرمسرا[۳] را به‌تصویر درآورد. سپس به فلورانس[۴] رفت، و در ۱۸۲۴ به فرانسه بازگشت. تک‌چهره‌هایی که در دهه‌های ۱۸۴۰ و ۱۸۵۰ ساخت از جزئیات و پرداختی عالی برخوردارند. در طراحی مهارت داشت و آن را «امانت هنر[۵]» می‌دانست؛ سبک کارش را ـ با تأثیر از رافائل[۶] و شفافیّت خطی و تکلّف متین آن ـ در تقابل کامل با رمانتیسمِ[۷] اوژن دُلاکروا[۸] پروراند. از میان آثار مهم او که در هنر آکادمیک[۹] فرانسۀ قرن ۱۹ تأثیری عمیق نهاد، روژه و آنژلیک[۱۰] (۱۸۱۹)، استحمام‌کننده[۱۱] (۱۸۰۸)، زن حرمسرا (۱۸۱۴)، هرسه در لوور[۱۲]، تک‌چهره‌هایی همچون مادام مواتسیه[۱۳] و فرانسوا ماریوس[۱۴]، درخور ذکرند. مضامین آثار اَنگر همچون سایر معاصرانش، طیف وسیعی را دربر می‌گیرند، ازجمله پردۀ مهتابی و رمانتیکِ رؤیای اوسیان[۱۵]، مضمون‌هایی از عهد عتیق و قرون وسطا[۱۶]، نقاشی‌های آیینی، پرده‌های دینی، تک‌چهره‌ها، و تابلوهایی از پیکرهای برهنه‌ای که دست‌کم نام آنها شرقی‌اند، همچونزن حرمسرا و حمام ترکی[۱۷]. اختلافش با رمانتیک‌ها، و کلاسی‌سیسم خاص خود او را می‌توان ناشی از اولویّتی دانست که برای طراحی نسبت به رنگ قایل بود. تک‌چهره‌های مدادی‌اش که بسیاری از آنها را در سفر اولش به ایتالیا کشید، از تبحّر او در طراحی حکایت دارند. در میان تک‌چهره‌های رنگیِ او، شاهکار‌هایی همچون موسیو دو نوروَن[۱۸] و مادام دو سنون[۱۹] درخور ذکرند. موزۀ انگر در مونتوبان که در ۱۸۴۳ تأسیس شد، همۀ آثار موجود در آتلیۀ او، ازجمله ۴ هزار طراحی و شمار بسیاری نقاشی را دربر می‌گیرد، که وراث انگر آنها را در اختیار موزه قرار دادند.
- ↑ Neo-Classic
- ↑ Jacques Louis David
- ↑ Odalisque
- ↑ Florence
- ↑ the probity of art
- ↑ Raphael
- ↑ Romanticism
- ↑ Eugène Delacroix
- ↑ Academic
- ↑ Roger and Angelica
- ↑ La Grande Baigneuse
- ↑ Louvre
- ↑ Madame Moitessier
- ↑ François Marius
- ↑ Dream of Ossian
- ↑ medieval
- ↑ Le Bain Turc
- ↑ M de Norvins
- ↑ Mme de Sennones