گوتیه، تئوفیل

گوتیِه، تئوفیل (۱۸۱۱ـ۱۸۷۲)(Gautier, Theophile)

گوتيِه، تئوفيل

شاعر رُمانتیک فرانسوی. آخرین آثارش همچون میناها و نگین‌ها (۱۸۵۲)، از لحاظ فُرم، زیبایی زبان و تصویرپردازی به کمال رسیده بود. او رمان‌هایی نیز ‌نوشت ازجمله مادموازل دو موپن (۱۸۳۵)، اما بعدها به روزنامه‌نگاری روی آورد. در هنر بیش ‌از حس و اندیشه به فرم اهمیت می‌داد و این اعتقاد او الهام‌بخش شاعرانی شد که بعدها به پارناسی‌ها معروف شدند. گوتیه در تارب زاده شد. ابتدا قصد داشت نقاش شود ولی بعد به نویسندگی روی ‌آورد. با تمام وجود به جنبش رُمانتیک روی آورد و از پیروان پُرشور ویکتور هوگو شد. اولین اثرش، آلبرتوس (۱۸۳۲)، منظومۀ روایی بلندی است دربارۀ نقاشی جوان که اسیر ساحره‌ای می‌شود؛ این اثر به‌سبب پختگی سبک، رنگ‌آمیزی، و تصویرسازیش درخور ملاحظه است. برخی دیگر از آثار او عبارت‌اند از کمدی مرگ (۱۸۳۸)، نسل جوان فرانسه، که انتقادی از «رمانتیک‌های دروغین» (۱۸۳۳) است، و مادموازل دو موپن که به‌سبب توهین به اخلاقیات، افکار عمومی را درهم ریخت. بیشترین فعالیت او طی ۳۰ سال روزنامه‌نگاری، نوشتن نقد هنری و پاورقی بود.

 

---