غایةالامکان فی درایةالمکان
غایة‌الْاِمکان فی دِرایَة‌ِالمَکان
رساله‌ای به فارسی، در عرفان، نوشتۀ شیخ تاج‌الدین محمود اُشنُوِی. مؤلف، که از عرفای قرن ۶ و ۷ق است، این رساله را از پیِ مخالفتِ کسانی‌که او را قائل به تشبیه دانسته‌اند نگاشته است و در آن دو مبحثِ بسیار مهم زمان و مکان را در یک مقدمه، سه فصل اصلی و یک فصل فرعی بررسی کرد، تا از آن انتقادات برهد، و اعتقاد خود در باب آن مباحث را آشکار نماید. اگرچه دو مبحثِ زمان و مکان، موضوع اصلیِ کتاب را تشکیل می‌‌دهد، اما فصل نخست رساله، که در آن از توحید و مراتب قولی و علمی و عملیِ آن سخن رفته است، نیز شایستۀ توجه بسیار است. این رساله به همراه دیگر آثار اشنوی، چاپ شده است. یک‌بار نیز، آن را با انتساب به خواجه محمود دهدار عیانی، و یک‌بار دیگر به‌نام عین‌القضاة همدانی عرضه کرده‌اند. ترجمه‌ای به اردو نیز از آن منتشر شده است. این کتاب به‌همراه رسائل شاه نعمت‌الله ولی در یک جلد منتشر شد (۱۳۱۱ش).