اذان
اذان
آیینی عبادی شامل گفتن عبارت‌های معیّنی به عربی با بانگ خوش و بلند، برای فراخواندن مسلمانان به نمازهای یومیّه. مشهور در نزد امامیه استحباب آن است. بیشتر اهل سنت و کسانی چون شیخ طوسی در برخی از صور به وجوب آن عقیده دارند، چنان‌که ابن ابی عقیل آن را در نماز صبح و مغرب واجب می‌داند. از نماز عصر روز جمعه و عرفه، عشای شب مزدلفه، عصر و عشای مستحاضه وقتی که به دنبال نماز قبل خوانده شوند، اذان ساقط است. در گوش نوزاد نیز اذان گفتن مستحب است. کیفیت آن نزد امامیّه چهار الله اکبر، دو اشهد ان لا اله الا‌الله، دو اشهد ان محمد رسول‌الله، دو حیِّ علی‌الصلاه، دو حیّ علی‌الفلاح، دو حیّ علی خیرالعمل، دو الله اکبر و دو لا اله الا‌الله است. «اشهد ان علیاً ولی‌الله» جزءِ اذان نیست، اما شیعیان معمولاً آن را در اذان ذکر می‌کنند. حنفی‌ها به جای «حَیَّ علی خیرِالعمل» در اذان صبح «الصلاةُ خیرٌ مِنَ‌النَوم» می‌گویند؛ اما اذان اعلام فقط برای خبردادن از دخول وقت است و شرایط اذان نماز مانند قصد قربت و طهارت در آن معتبر نیست.