روسی، آلدو (۱۹۳۱ـ۱۹۹۷)
| آلدو روسی Aldo Rossi | |
|---|---|
| زادروز |
۱۹۳۱م |
| درگذشت | ۱۹۹۷م |
| ملیت | ایتالیایی |
| تحصیلات و محل تحصیل | تحصیل در پلی تکنیک میلان |
| شغل و تخصص اصلی | معمار |
| شغل و تخصص های دیگر | نظریه پرداز |
| آثار | مجتمع مسکونی گالاراتسه در میلان ایتالیا ( ۱۹۶۷ ـ ۱۹۷۴)؛ گورستان سان کاتالدو در مودنای ایتالیا (۱۹۷۱ ـ ۱۹۸۲)؛ کتاب لارچیتتورا دلا چیتا (معماری شهر)، ۱۹۶۶ |
| گروه مقاله | معماری |
روسّی، آلْدو (۱۹۳۱ـ۱۹۹۷)(Rossi, Aldo)
معمار و نظریه‌پرداز ایتالیایی، از نمایندگان برجستۀ سبک نوخردگرایی[۱]. اگرچه شمار اندکی از طرح‌هایش ساخته شد، نظریه‌هایش در باب ماهیت طراحی، بخش مهمی از بحث‌های معماری معاصر را تشکیل می‌دهد. روسّی در این نظریه‌ها، در برابر تأکید مدرنیسم بر فناوری و کارکرد[۲]، بدیلی عرضه کرد. طرح‌هایش بسیار نوآورانه بودند و اغلب شکل‌های هندسیِ بی‌‌پیرایه، همچون مکعب و استوانه، و نیز ویژگی‌های سنّتی معماری ایتالیا، همچون طاقگان[۳] و راهرو[۴]، را دربرمی‌گرفتند. از‌جمله کارهای مهمش عبارت‌اند از مجتمع مسکونی گالاّراتسه ۲ [۵] در میلانِ ایتالیا (۱۹۶۷ـ۱۹۷۴)؛ گورستان سان کاتالدو[۶] در مودنا[۷]ی ایتالیا (۱۹۷۱ـ۱۹۸۲)؛ مجتمع آپارتمانی در راک‌اشتراسه[۸] در برلین (۱۹۸۳)؛ و دانشکدۀ معماری در دانشگاه میامی[۹]، فلوریدا، امریکا. تیترو دل موندو[۱۰] (۱۹۷۹)، تئاتری قوطی‌مانند که روی سکوی شناوری[۱۱] بنا شده بود تا بتواند در کانال‌های ونیز حرکت کند، از معروف‌ترین طرح‌های اوست. روسّی در میلان به‌دنیا آمد و در پلی‌تکنیک میلان[۱۲] درس خواند. سردبیر نشریۀ معماری کازابلاّ[۱۳] (۱۹۵۵ـ۱۹۶۴) بود و بعدها به تدریس در ایتالیا، سوئیس، و امریکا پرداخت. در ۱۹۹۰ یک دانشکدۀ معماری در فلوریدا تأسیس کرد. وی با انتشار کتاب لارچیتتورا دلا چیتا (معماری شهر)[۱۴]، ۱۹۶۶ (ترجمه‌شده با نام معماری شهر[۱۵]، ۱۹۸۲) به‌شهرت رسید.