گلروپ، کارل (۱۸۵۷ـ۱۹۱۹)
گِلِروپ، کارل (۱۸۵۷ـ۱۹۱۹م)(Gjellerup, Karl)
شاعر و رمان‌نویس دانمارکی. با هم‌وطنش هنریک پونتوپیدان[۱] در ۱۹۱۷م مشترکاً جایزۀ نوبل ادبیات[۲] دریافت کرد. گِلِروپ، که فرزند یک کشیش بود، الهیات تحصیل کرد، اما بعدها تحت تأثیر داروینیسم[۳] و اندیشه‌های افراطی جدید گئورک براندِس[۴] به آزاداندیشی و الحاد روی آورد. این گرایش در نخستین کتابش، آرمان‌گرا، توصیف پیرو[۵] (۱۸۷۸م)، و در وداعش با الهیات در کارآموز ژرمن‌ها[۶] (۱۸۸۲م) بازگو شده است. کتاب دوم راهی را ترسیم می‌کند که وی از گذر فلسفۀ آرمان‌گرایی و رمانتیسم آلمان دوباره باید در جست‌وجوی آگاهانه مذهب در پیش می‌گرفت. سرانجام رضایت‌خاطر را در مطالعۀ آیین بودایی و ادیان مشرق زمین یافت. دو اثر اواخر عمرش نیز عبارت‌اند از مینا[۷] (۱۸۸۹م)، رمانی دربارۀ آلمان معاصر، که گلروپ سال‌های پایانی عمر را در آن‌جا گذراند، و کامانیتای زائر[۸] (۱۹۰۶م)، داستانی از مناطق دوردست هند، که به تناسخ می‌پردازد.