پافلاگونیا

پافلاگونیا (Paphlagonia)

(یا: پافلاگونیه) ناحیه‌ای قدیمی در شمال آسیای صغیر، بر کرانۀ دریای سیاه، در محل طرابوزان و سیواس، واقع در ترکیۀ کنونی. پافلاگونیا بخشی از پونتوس باستانی بود و به‌سبب الوار، اسب و استرهایش معروف بود. یونانیان در کرانه‌های آن مهاجرنشین‌هایی تأسیس کرده بودند. هخامنشیان و سپس مقدونیان بر آن‌جا مسلط شدند. مهرداد دوم پونتی کاپادوکیه و پافلاگونیا را تصرف کرد، اما با شکست مهرداد ششم از پومپیوس، سردار مشهور رومی، این منطقه جزیی از امپراتوری روم شد (۶۶م). در دوران امپراتوری روم سراسر پافلاگونیا با قسمت اعظم خاک پونتوس استان واحد پونتوس ـ بیتونیا را تشکیل می‌داد، اما امپراتور کنستانتین کبیر آن را به دو ایالت تقسیم کرد. پافلاگونیا سرزمینی کوهستانی بود، ولی در شمال دشت‌های حاصل‌خیز و باغ‌های زیتون داشت.