اشترنامه (مثنوی)
اُشتُرنامه (۲)
منسوب به عطار نیشابوری، مثنوی‌ای عرفانی به فارسی. شمار ابیات این مثنوی در نسخه‌های گوناگون در حدود ۳۶۰۰ تا ۱۲هزار بیت است. وجه تسمیۀ کتاب به اشترنامه این است که شاعر آن را وسیلۀ رسیدن سالکان به کعبۀ دل می‌داند، چنان که اشتران حاجیان را به کعبۀ ظاهر می‌رسانند. در انتساب اشترنامه به عطار بسیار تردید است و تنها بخش‌هایی از آن به سبک عطار مانند است. این اثر نخستین‌بار به کوشش و تصحیح مهدی محقق در ۱۳۳۹ش در تهران به چاپ رسیده است.