کیمیاوی ، پرویز (تهران ۱۳۱۸ش)
| پرویز کیمیاوی | |
|---|---|
| زادروز |
تهران ۱۳۱۸ش |
| محل زندگی | ایران- فرانسه |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | تحصیل عکاسی و سینما در مدرسۀ لوئیس لومیر و ایدک |
| شغل و تخصص اصلی | مستندساز و کارگردان و فیلمنامه‌نویس سینما |
| سبک | مینیمال |
| آثار | مغول‌ها (۱۳۵۲)؛ باغ سنگی (۱۳۵۴)؛ اوکی مستر (۱۳۵۷) |
| گروه مقاله | سینما |
| جوایز و افتخارات | خرس نقره‌ای جشنوارۀ فیلم برلین برای باغ سنگی (1976) |
پرویز کیمیاوی (تهران ۱۳۱۸ش- )
مستندساز و کارگردان و فیلمنامه‌نویس سینمای ایران. در کنار عباس کیارستمی، امیر نادری و سهراب شهیدثالث از شناخته‌شده‌ترین کارگردانان مینیمالیست ایرانی در مجامع خارجی است. در فیلم‌های سینمای‌اش یا گذشته را در زمان حال می‌جوید و زمان حال را به شاهدی از زمان گذشته تبدیل می‌کند، یا عکس آن را نشان می‌دهد، که از آن جمله‌اند: مغول‌ها (۱۳۵۲)، باغ سنگی (۱۳۵۴)، اوکی مستر (۱۳۵۷)، و ایران سرای من است (۱۳۷7).
کیمیاوی دوران کودکی و دورۀ دبیرستان را در شهر نیشابور سپری کرد، سپس به فرانسه رفت و ابتدا در مدرسۀ لوئیس لومیر[۱] (۱۳۴۳) و بعد در ایدک[۲] (۱۳۴۵) عکاسی و سینما خواند. مدت‌ها دستیار کارگردان در شبکۀ تلویزیونی اُ آر تی اف[۳] فرانسه بود، و فیلم‌های مستند ساخت؛ مانند سیاه و سفید (۱۳۴۲)، بازار شپش‌ها (۱۳۴۳)، پنج بعدازظهر (۱۳۴۴)، و ماه مه ۶۸ (۱۳۴۷). پس از بازگشت به ایران (۱۳۴۷)، به سازمان رادیو و تلویزیون ملی ایران پیوست و فیلم‌های مستندی همچون تپه‌های قیطریه (۱۳۴۷)، شیراز هفتاد (۱۳۴۸)، مسجد گوهرشاد (۱۳۴۹)، بازارهای مشهد (۱۳۵۰)، از بجنورد تا قوچان (۱۳۵۰)؛ و یا ضامن آهو (۱۳۵۰) را ساخت. پ. مثل پلیکان (۱۳۵۱) نخستین فیلم مستند و داستانی اوست. کیمیاوی پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران به فرانسه مهاجرت کرده و برای تلویزیون آموزشی پاریس چندین فیلم مستند ساخته است. وی طی سه دهۀ گذشته به ایران رفت‌وآمد داشته و علاوه بر فیلم سینمایی ایران سرای من است، فیلم مستند پیرمرد و باغ سنگی‌اش (1382) با محوریت سرنوشت شخصیت اصلی فیلم دیگر او (باغ سنگی) حاصل این دوره است.
فیلم‌های کیمیاوی جوایز متعددی دریافت کرده‌اند. از جمله خرس نقره‌ای جشنوارۀ فیلم برلین برای باغ سنگی (1976) و جایزه بزرگ منتقدان خارجی جشنوارۀ مونت-کارلو[۴] و جایزۀ ویژۀ هیأت داوران همین جشنواره برای فیلم یا ضامن آهو (1971).