پنج کاف

پنج کاف

پنج نشانۀ ایمان در میان «خالصه»، جامعۀ سیک‌ها. همه با حرف «ک» در زبان پنجابی آغاز می‌شوند: کِش (موی بلند)، کیرپان (شمشیر)، کَرا (مچ‌بند فولادی). کَچها (زیرشلواری) و کَنگها (شانه). رسم «کش» به استفادۀ مردان از دستاری برای پاکیزه و آراسته نگه‌داشتن موی سر انجامید. موی صورت را هم نمی‌تراشند. «کنگها» نه ‌تنها نشانۀ پاکیزگی و آراستگی است و روزی دو بار سر را با آن شانه می‌کنند، بلکه حکم گوشزدی را دارد برای سیک‌ها که اگر می‌خواهند خدا از آنان راضی باشد، باید تقید و انضباط را در زندگی مراعات کنند. «کیرپان» شمشیری نمادین است که به نشانۀ آمادگی برای دفاع از دین و نیازمندان و عدالت در زیر لباس می‌بندند. در اوایل پیدایش دین سیک، دفاع جسمانی دربرابر ظلم ضرورت داشت و امروزه روح این عقیده عامل همبستگی اعضای «خالصه» در راه عدالت اجتماعی است. «کرا»ی فولادی نشانۀ ابدیت است و از وحدت خدا و خالصه حکایت می‌کند. فولاد نشانۀ قدرت نیز هست. پوشیدن «کچها» به‌جای لُنگ (دهوتی) جنگیدن را آسان‌تر می‌کرد. کچها هم نشانۀ تقید است و هم بر آمادگی برای جنگیدن و دفاع از دین دلالت می‌‌کند.