ادینگتون، آرتور (۱۸۸۲ـ۱۹۴۴)

اِدینگتون، آرتور (۱۸۸۲ـ۱۹۴۴)(Eddington, Arthur)

آرتور ادینگتون Arthur Eddington
زادروز	۱۸۸۲م
درگذشت	۱۹۴۴م
ملیت	انگلیسی
تحصیلات و محل تحصیل	دانشگاه کیمبریج
شغل و تخصص اصلی	اخترفیزیک دان
آثار	ساختار درونی ستارگان
گروه مقاله	اخترشناسی

اخترفیزیک‌دان انگلیسی. حرکات، تعادل، درخشندگی و ساختار اتمی ستارگان را بررسی کرد. رصد او از ستاره‌ها، طی گرفت خورشیدی ۱۹۱۹، پیش‌بینی آلبرت اینشتین، فیزیک‌دان آلمانی‌تبار امریکایی را مبنی بر خمیده‌شدن نور هنگام گذر از نزدیکی خورشید در نظریۀ نسبیت عام تأیید کرد. ادینگتون در کتاب عالم در حال انبساط (۱۹۹۳) این نظریه را مطرح کرد که در عالم کروی، کهکشانهای دوردست یا سحابی‌های مارپیچی درحال دورشدن از یکدیگرند. او نقش اساسی فشار تابشی را در حفظ تعادل اختری کشف کرد، روش جابه‌جایی انرژی از درون ستاره به بیرون را شرح داد، و در ۱۹۲۴، نشان داد که درخشش یک ستاره صرفاً به اتم‌های تشکیل‌دهندۀ جرم آن بستگی دارد. این کشف موجب تجدید نظر کامل در دیدگاه‌های مرتبط با تحول اختری شد.‌ ادینگتون در کندالِ کامبریا، واقع در انگلستان، زاده شد و در دانشکده اوئن در منچستر، و دانشگاه کیمبریج درس خواند. از ۱۹۰۶ تا ۱۹۱۳، دستیار ارشد رصدخانۀ سلطنتی در گرینویچ بود. در ۱۹۰۹، برای تعیین طول جغرافیایی، در پایگاهی زمین‌پیمایشی در مالت، رهبر گروهی از پژوهشگران بود‌ و در مقام سرپرست هیئت اعزامی برای رصد گرفت کلّی خورشیدی ۱۹۱۲ رهسپار برزیل شد. فعالیت‌های او در گرینویچ عمدتاً بر تجزیه و تحلیل حرکات خاص ستارگان متمرکز بود، ازجمله جابه‌جایی ظاهری یک ستاره در کرۀ ‌آسمانی را بررسی می‌کرد که حرکت واقعی آن ستاره در فضا، و حرکت خورشید موجد آن است. او تحقیق در این زمینه را با داده‌های دسترس‌پذیر آغاز کرد. در ۱۹۱۳، در مقام استاد اخترشناسی به کیمبریج بازگشت و از ۱۹۱۴، سرپرست رصدخانۀ دانشگاه شد. در کیمبریج بیشترین توجه او معطوف به تکمیل رصدهای نصف‌النهاری بود که سرپرست قبلی آن‌ها را آغاز کرده بود. در نخستین کتابش، حرکت‌های اختری و ساختار عالم (۱۹۱۴)، به مکانیک اختری پرداخت. همچنین به نظریه‌های نسبیتی اینشتین علاقه‌مند شد و از گرفت کلی ۲۹ مه ۱۹۱۹ به‌منزلۀ فرصتی برای آزمودن یکی از پیش‌بینی‌های بسیار مهم این نظریه استفاده کرد. او با هیئت اعزامی به نحو موفقیت‌آمیزی این نظریه را تأیید کرد. نتایج تحقیقاتش در زمینۀ نظریۀ نسبیت در گزارش نظریۀ نسبیتی گرانش (۱۹۱۸)، نظریۀ ریاضی نسبیت (۱۹۲۳) و به‌صورت عامه‌فهم‌تر، درفضا، زمان و گرانش (۱۹۲۰) آمده است. از ۱۹۳۰، در نظریۀ نسبیتی پروتون‌ها و الکترون‌ها (۱۹۳۶)، فلسفۀ دانش فیزیک (۱۹۳۹)، و اثر منتشرشدۀ پس از مرگش، نظریۀ بنیادی (۱۹۴۸)، به رابطۀ بین نظریۀ نسبیت و نظریۀ کوانتومی پرداخت. ماهیت فیزیکی ستارگان موضوع دیگری بود که توجه او را به خود جلب می‌کرد. ادینگتون از ۱۹۱۶ در مجموعه مقاله‌هایی نظریۀ هماهنگی ساختار ستارگان با تعادل تابشی را بسط داد که نتایج آن به نحو درخشانی در اثر برجسته‌اش با نام ساختار درونی ستارگان (۱۹۲۶)، و کتاب عامه‌فهم ستارگان و اتم‌ها (۱۹۲۷) آمده است. فعالیت‌های او در زمینۀ سرشت اختری موجب پژوهش‌هایی شد که اکنون بخش عمده‌ای از مطالعات اخترفیزیک را تشکیل می‌دهد. سپس، به مسائل مرتبط با عالم درحال انبساط توجه نشان داد. این نظریه‌ای بود که نظریه‌های نسبیت، و تا اندازه‌ای کشف هابل درخصوص پَس‌رَویِ سحابی‌های برون‌کهکشانی بر آن دلالت می‌کردند. این امر موجب تألیف تعدادی مقاله و نیز کتابِ عالم درحال انبساط (۱۹۳۳) شد؛ به‌نظر می‌رسد که این موضوع، موجب گرایش ادینگتون به فلسفه شد. او عضو کوئیکرها بود و عقایدش را در درس‌گفتارهای گیفورد در ادینبورگ، در ۱۹۲۷، بیان کرد. این درس‌گفتارها با عنوان علم و دنیای نادیدنی به‌چاپ رسیده‌اند. در ۱۹۱۴، ادینگتون به عضویت انجمن سلطنتی انتخاب شد و از ۱۹۳۸ تا ۱۹۴۴، رئیس اتحادیۀ بین‌المللی اخترشناسی بود.

 

---