ارد

اَرْد
ایزد بانوی نگهبان ثروت و دارایی در دین زَردُشت. به‌معنی توانگری، بخشایش، برکت، نعمت، مزد پاداش، و بهره است. ارد در اَوِستا به‌صورت اَشی آمده و دارای صفت وَنگوهی به‌معنی نیک است. نام اشی در سروده‌های گاهان زردشت آمده است و در آن‌جا خصلتی کاملاً انتزاعی و تجریدی دارد. رفتار ارد به کردار مردمان بستگی دارد و به پارسایان خوشی و آسایش می‌بخشد. در بسیاری از متون اوستا، ارد با ایزدان سروش و بهمن به‌همراه یکدیگر ذکر شده‌اند. در اوستای متأخر، ارد دارای موقعیتی کاملاً ممتاز است و یک یشت از کتاب یشت‌ها به او اختصاص دارد که این امر احتمالاً حکایت از آن دارد که ارد در روزگار بس کهن‌تر الهۀ مهم حاصل‌خیزی و زناشویی بوده است. روز بیست‌وپنجم هر ماه در گاه‌نگاری کهن ایرانی به نام اوست و این ایزد بر این روز نظارت دارد.