امامزاده عبدالله و عبیدالله (دماوند)
بنای آرامگاهی کهن در شهر دماوند، متعلق به حکومت ایلخانان، اواسط سدۀ 7ق یا اوائل سدۀ 8ق. بقعه را که در ضلع شمالی شهر دماوند و در محلۀ درویش قرار دارد، مدفن دوتن از نوادگان امام موسی کاظم (ع) می‌دانند. مجموعۀ امامزاده، علاوه بر بنای بقعه، شامل مسجدی در ضلع شمال و تكیه‌ای در ضلع جنوب آن است. این بنا از زمان حکومت قاجار چندین بار مورد مرمت و بازسازی قرار گرفته، اما امروزه مسدود شدن کانال‌های رطوبت، باعث بروز آسیب‌های جدی به کتیبه‌های باارزشی که در داخل بنا بوده شده و علاوه بر این، تخریب‌هایی نیز در نمای بیرونی بقعه رخ داده و همچنین کل بنای برج‌مانند بقعه به یک سمت کج شده است. بنای امامزاده که در سال ۱۳۵۱ش و با شمارۀ ۹۲۲ به عنوان یکی از آثار تاریخی ایران ثبت شده، هم‌اکنون به دلیل بی‌توجهی ادارۀ اوقاف و امور خیریۀ شهرستان دماوند که از موقوفات امامزاده عواید قابل توجهی نیز دارد، به شکل پرشتابی در خطر فروریختن و تخریب کلی و عمومی است.
نمازخانۀ امامزاده دوره‌های متأخر احداث شده که راهروی باریک و سرپوشیده‌ای، آن را با ورودی شمالی برج مرتبط می‌سازد. در غرب محوطه سردری به نسبت وسیع با در چوبی قدیمی کنده‌کاری شده قرار دارد که از آثار دورۀ صفویه است و ارتباط با حسینیۀ بقعه را برقرار می‌کند.
مشخصات معماری
نقشۀ بنا از خارج مضرس با 33 لبه و در داخل هشت‌وجهی است و بر روی هریک از اضلاع هشت‌گانه، یک فررورفتگی به نسبت عمیق طاقدار با عمقی حدود 25 سانتیمتر ساخته شده است. عرض یا دهانۀ طاق‌نماها اندکی از عرض اضلاع کوچک‌تر بوده و هریک از آن‌ها درون قاب مستطیل‌شکل کم‌عمقی محاط هستند. این طاق‌نماها که از روی کف آغاز شده‌اند، به صورت یکنواخت تقریباً در تمامی ارتفاع تا زیر گنبد گسترش یافته‌اند. در این قسمت و بر بالای طاق‌نماها یک جفت قاب مستطیل‌شکل کم‌عرض و مقعر در دو طبقه با طرح یک گیلویی سادۀ هشت‌وجهی بدنۀ اصلی برج را خاتمه می‌دهد که به عنوان پایه‌ای برای گنبد است. در بنای برج، طرح‌های ویژه‌ای دیده می‌شود که از آن جمله وجود هشت نورگیر در قسمت استوانه‌ای نمای خارجی آن است. از خارج، برج بر روی پایه‌ای مدور و آجری بنا شده است. در حال حاضر تنها یک ردیف از آجرهای بالای سطح کف مشهود است که احتمالاً مربوط به بالا آمدن تدریجی سطح کف محوطۀ بنا باشد.