صافی، لطف الله (گلپایگان ۱۲۹۷ش)
لطف‌الله صافی (گلپایگان 30 بهمن ۱۲۹۷ش- قم 12 بهمن 1400ش)
(معروف به صافی گلپایگانی) مرجع تقلید و از اعضای اسبق شورای نگهبان قانون اساسی. فرزند آخوند ملا محمدجواد صافی. مقدمات علوم اسلامی و ادبیات عرب را نزد آخوند ملا ابوالقاسم قطب در گلپایگان آغاز کرد و در ۱۳۱۹ش عازم قم شد. چهار سال بعد به نجف اشرف عزیمت کرد و پس از چند سال تحصیل مجدداً به قم بازگشت تا نزد آیت‌الله بروجردی و آیات عظام سید محمدتقی خوانساری، حجت، صدر، محمدکاظم شیرازی و سید جمال‌الدین گلپایگانی تحصیل کند. مراحل تحصیلی خارج فقه و اصول را تا اخذ درجۀ اجتهاد به پایان رساند و در مقام مدرس حوزه‌های علمیه شروع به تدریس کرد.
صافی گلپایگانی پس از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، در ۱۳۵۸ نمایندۀ مجلس خبرگان بررسی نهایی قانون اساسی شد و با تشکیل اولین دورۀ مجلس شورای اسلامی، امام خمینی وی را به عضویت در شورای نگهبان قانون اساسی منصوب کرد. آیت‌الله صافی هشت سال عضو شورای نگهبان بود و سپس برای تدریس و تصدی مرجعیت به قم بازگشت. پس از ارتحال آیت‌الله گلپایگانی، رسالۀ توضیح‌المسائل خود را منتشر کرد.
از آثار اوست: الهیات در نهج‌البلاغه؛ مناسک حج؛ معارف دین؛ شهید آگاه؛ دیوان اشعار؛ اصالت مهدویت؛ گفتمان مهدویت؛ به‌سوی آفریدگار؛ نگرشی بر فلسفه و عرفان؛ تجلی توحید در نظام امامت؛ ولایت تکوینی و ولایت تشریعی؛ ترجمۀ منتخب الاثر فی الامام الثانی عشر؛ امان الامة من الضلال و الاختلاف.
صافی گلپایگانی براثر ایست قلبی در بیمارستان آیت الله‌العظمی گلپایگانی قم درگذشت.