اضحیه
اُضْحِیه
شتر، گاو و گوسفندی را گویند که در روز عید قربان، قربانی می‌شود. وجه تسمیه‌اش این است که در آن روز، عمر آن‌ها، به مقدار وقت ضُحی یعنی مدت نورافشانی خورشید است. از این‌رو به عید قربان، عید اَضحی نیز گویند. ذبح اُضحیه در روز عید قربان (دهم ذیحجه) مستحب موکّد است و به قصد قربت نیاز دارد. گویا ابن جنید، فقیه قرن ۵ق، آن را واجب می‌دانست. به نظر برخی هدی واجب در منی، در حج، در روز عید قربان یا سه روز پس از آن از قربانی‌کردن اضحیه کفایت می‌کند. وقت قربانی در روز عید، بعد از طلوع خورشید به اندازۀ خواندن نماز عید و خطبه‌های آن است؛ امّا کسانی چون صاحب جواهر وقت معینی را در روز عید قربان، برای قربانی‌کردن اضحیه قائل نیستند. اضحیه باید دارای همان اوصاف هدی واجب در حج باشد، مانند تام‌الخلقه یا چاق‌بودن. یک اضحیه می‌تواند به نیت از سوی چند نفر قربانی شود. مستحب است که انسان، مستقیماً اضحیه خود را قربانی کند و دعای مخصوص آن را به هنگام ذبح یا نحر بخواند. بهتر است اضحیه را سه قسمت کند و خود بیش از یک‌سوم از گوشت آن را برندارد. فروختن گوشت یا پوست اضحیه کراهت دارد و برخی چون شیخ طوسی آن را جایز نمی‌دانند.