صدرالدین ابومحمد موسی تنکابنی
صدرالدین ابومحمد موسی تنکابنی (سلیمان‌آباد 1274- تنکابن 1351ق)
(ملقب به پزشک تنکابنی) طبیب، عالم دینی و شاعر ایرانی. پدرش، میرزا محمد، مؤلف قصص‌العلما و از علمای پرآوازۀ غرب مازندران بود و نیاکانش به کار طبابت می‌پرداختند. موسی در زادگاهش رشد و نمو کرد. سپس در دورۀ ناصرالدین شاه قاجار به تهران عزیمت کرد و ده سال دانش پزشکی آموخت و نزد میرزا حسین زرندی حکیم توپخانه، میرزا عبدالکریم تهرانی معتمدالحكما، میرزا عبدالباقی رزاقی، میرزا عبدالکریم (معروف به حکیم مرکبی)، میرزا عبدالمطلب کاشانی، میرزا محمد قاسانی و میر سیدعلی شمس‌المعالی شاگردی کرد و در طبابت مهارت یافت. پس از آن هفت سال از میرزا عبدالوهاب زرندی و میرزا محمد (معروف به حکیم کولیج) روش نسخه‌نویسی را براساس علم فارماکولوژی[۱] فراگرفت و به مدت یک سال در تهران به کار پزشکی پرداخت. صدرالدین ابومحمد ادیبی خوش‌خط بود و در نوشتن خط نستعلیق مهارت داشت. موضوع بیش‌تر شعرهایش دینی است. پیکرش او را در کنار گور پدرش در سلیمان‌آباد تنکابن به خاک سپردند.
کتاب‌شناسی (گزیدۀ آثار)
- حملۀ حسینیه؛ منظوم به سبک شاهنامه فردوسی
- معالجۀ امراض اطفال
- فرهنگ و معانی
- جامع‌المجربات و جنگ‌المجربات
- مراثی حضرت امام حسین سیدالشهداء
- تعليقاتی بر الفاخر فی الطب محمد بن زکریا رازی
- حاشیه بر کتاب قانونچه
- حاشیه بر قانون ابوعلی سینا
- حاشیه بر شرح نفیس
- حاشیه بر تحفۀ حكيم مؤمن
- حاشیه بر منتهى الأغراض فی علم الامراض
- ↑ Pharmacologie