تهرانی

تِهرانی
(صورت محاوره‌ای: تِرونی te:runi) فارسی گفتاری ویژۀ تهرانی‌ها. این گونۀ گویشی در دیالوگ‌های داستان‌نویسان امروزی به عنوان محاوره، کم و بیش، دیده می‌شود. مصوت مرکب ow، در تهرانی به o کوتاه در پایان واژه و o: بلند در آغاز یا میان واژه تبدیل می‌شود، مانند jelo «جلو»، ho:le «حوله». مصوت o در واژه‌ای که مصوت u هم در آن باشد، به u تبدیل می‌شود، مانند bulur «بلور»، surud «سرود». به همین ترتیب، مصوت e در واژه‌ای که هجای i دارد، به i تبدیل می‌شود، مانند sibil «سبیل»، kalum «کلام»، umad «آمد». صامت h آغازین در همۀ واژه‌ها تلفظ می‌شود، اما در جایگاه‌های دیگر، گرایش به حذف یا تخفیف آن است، مانند ku «کوه».