ث
ث
پنجمین حرف از الفبای فارسی و حرف چهارم از الفبای عرب (ابتثی) و چهاردهمین حرف از حروف ابجد که در حساب جمل آن را معادل ۵۰۰ به‌حساب می‌آورند. نام این حرف «ثِ = se» و «ثا = sâ» و «ثِ‌یِ سه‌نقطه» است. در متون کهن به شکل «ثی= si» هم تلفظ می‌شده است، در کتب لغت، رمز حدیث است. از نظر آوایی، همانند حروفِ «س» و «ص»، نمایندۀ صامتِ لثوی ـ دندانی ـ سایشی بی‌واک است. اگرچه حرف «ث» در زبان‌های اوستایی و فارسی باستان تلفظ می‌شده است، اما امروز فارسی‌زبانان آن را مانند حرف «س» تلفظ می‌‌‌‌کنند و علامت نوشتاری آن هم در اسامی تهمورث و کیومرث و فیثاغورث باقی مانده است.