میو، داریوس (۱۸۹۲ـ۱۹۷۴)

میّو، داریوس‌ (۱۸۹۲ـ۱۹۷۴)(Milhaud, Darius)

ميّو، داريوس‌

داریوس میو Darius Milhaud
زادروز	۱۸۹۲م
درگذشت	۱۹۷۴م
ملیت	فرانسوی
تحصیلات و محل تحصیل	تحصیل در کنسرواتوار پاریس
شغل و تخصص اصلی	آهنگ ساز و پیانونواز
آثار	انسان و آرزویش (۱۹۱۸)؛ خاطرات برزیل (۱۹۲۱)
گروه مقاله	موسیقی

(یا: میلو) آهنگ‌ساز و پیانونواز فرانسوی. از اعضای گروهی از آهنگ‌سازان که به گروه شش معروف بودند. آهنگ‌سازی بسیار پرکار که در انواع سبک‌ها و گونه‌ها آهنگ‌ می‌ساخت، و از جاز، ریتم‌های امریکای لاتین، و موسیقی الکترونیک تأثیر پذیرفته بود. خصوصیت برجستۀ کار او استفاده از پولی تونالیته (حضور هم‌زمان دو یا چند گام) است، مانند انسان و آرزویش (۱۹۱۸) و خاطرات برزیل (۱۹۲۱) برای ارکستر. در بسیاری از آثار او رگه‌ای پاستورال (شبانی) نیز وجود دارد، که نمونۀ آن در اولین کوآرتت زهی (۱۹۱۲) او و شش سمفونی مجلسی (۱۹۱۷ـ۱۹۲۲) دیده می‌شود. تبار یهودی وی در کانتات آنی مامیو نمایان است (۱۹۷۳). از دیگر آثار اوست: اپراهای کریستف کلمب (۱۹۲۸)،بولیوار (۱۹۴۳)، و بالۀ جاز آفرینش جهان (۱۹۲۳). میو از ۱۹۰۹ در کنسرواتوار پاریس زیرنظر ژدالژ، ویدور، و د اندی به تحصیل ویولن و آهنگسازی پرداخت. دوکا نیز از معلمان او بود. از ۱۹۱۷ تا ۱۹۱۹ وابستۀ هیئت دیپلماتیک فرانسه در ریو د ژانیرو بود و در آن‌جا با پل کلودل آشنا شد، که بسیاری از لیبرتوهای او را نوشت. در ۱۹۲۲ آثارش برای نخستین‌بار در جشنوارۀ انجمن بین‌المللی موسیقی معاصر ارائه شدند. در ۱۹۴۰ به امریکا رفت و استاد موسیقی کالج میلز در کالیفرنیا شد و در ۱۹۴۷ نیز استاد آهنگ‌سازی کنسرواتوار ملی در پاریس شد. ازجمله آثار اوست: صحنه‌ای اپراهاگاو روی پشت بام (۱۹۱۹)؛ موسیقی متن برای سه‌گانۀ ترجمه‌شدۀ اورستس اثر آیسخولوس (آگاممنون، نیازآوران، الهگان انتقام، ۱۹۱۷ـ۱۹۲۲). ارکستری آثاری شامل دوازده سمفونی برای ارکستر بزرگ (۱۹۴۰ـ۱۹۶۲)، سوییت روستایی (۱۹۳۷)، بالاد، کارناوال اکس (۱۹۲۶)، کنچرتینوی بهار برای ویولن و ارکستر (۱۹۳۴). موسیقی مجلسی هجده کوآرتت زهی (۱۹۱۲ـ۱۹۶۲)؛ کوینتت بادی بخاری دیواری رنه شاه (۱۹۳۹)؛ شش اثر پیانویی شامل بهار (۲ جلد)، سوییت اسکاراموش (۱۹۳۹) برای دو پیانو. آواز تک‌صدایی و کرال. چهارده کتاب ترانه‌ها شامل شعرهای یهودی، کاتالوگ گل‌ها برای خواننده و ارکستر مجلسی (۱۹۲۰)؛ مراسم مقدس (۱۹۴۷).

 

---