حسینی، سید ولی (کرند ۱۲۸۹ـ۱۳۷۷ش)

حسینی، سیّد وَلی (کرند ۱۲۸۹ـ۱۳۷۷ش)

نوازندۀ ایرانی تنبور، خواننده، مقام‌دان و کلام‌خوان. از کودکی نواختن تنبور را نزد پدرش، سید عبدل، آغاز کرد. سید عبدل، فرزند سید کسانه بود و همۀ خاندان او از دورۀ سلطان اسحاق (پیشوای سلسلۀ یارسان) تاکنون،‌ حدود دوازده نسل، در کار تفسیر و تأویل کتب دینی یارسان و مقام‌های کهن تنبور و انتقال شفاهی آن‌ها بوده‌اند. سید ولی حسینی نیز، مطابق سنت خاندان خود، به انتقال مقام‌ها و تربیت شاگردان همت گماشت. فرزندانش سید قربان، سید فریدون، سید فرهاد، سید خسرو، برادرش، سید امین و نیز کسانی چون سید عابد، سید تیمور محرابی، طاهر یارویسی، علی‌اکبر مرادی ازجمله شاگردان او بودند. سید ولی حسینی سرآمد همۀ تنبورنوازان و خوانندگان منطقۀ خود بود و منبع همۀ مقام‌ها را می‌دانست. کشاورز بود و هر روز بعد از کار روزانه به نواختن تنبور، به‌ویژه مقام‌های مورد علاقه‌اش مانند سرطرز، باریه و پاوه‌موری، می‌پرداخت. مزار او در روستای توت‌شامی، در محلی به‌‌نام دار سید یعقوب، قرار دارد که میعادگاه عاشقان است. سید ولی نزد استادان گذشته و حال تنبور به استادالاساتید معروف است.