شومان، روبرت (۱۸۱۰ـ۱۸۵۶م)
| روبِرت شومان Robert Schumann | |
|---|---|
| زادروز |
۱۸۱۰م |
| درگذشت | ۱۸۵۶م |
| ملیت | آلمانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | حقوق، دانشگاه لایپزیگ (۱۸۲۸) |
| شغل و تخصص اصلی | آهنگ‌ساز و نویسنده |
| آثار | چهار سمفونی، یک کنسرتوی ویولن، یک کنسرتوی پیانو، سونات‌ها، و دوره‌های ترانه، همچون عشق شاعر (۱۸۴۰) |
| گروه مقاله | موسیقی |
| خویشاوندان سرشناس | کلارا ویک (همسر) |
شومان، روبرت (۱۸۱۰ـ۱۸۵۶)(Schumann, Robert)
آهنگ‌ساز و نویسندۀ آلمانی. ترانه‌ها و قطعه‌های کوتاه او برای پیانو تصویرگر حالت‌های عاطفی همراه با ایجاز فوق‌العاده‌اند. ازجمله ساخته‌های اوست: چهار سمفونی، یک کنسرتوی ویولن، یک کنسرتوی پیانو، سونات‌ها، و دوره‌های ترانه، همچون عشق شاعر[۱] (۱۸۴۰). مندلسون[۲] متخصص اجرای بسیاری از آثار او بود. شومان فرزند یک ناشر و کتاب‌فروش بود. تمامی آثار موسیقی موجود در مغازۀ پدرش را مطالعه و بررسی می‌کرد و در این حال ذوق ادبی‌اش نیز پرورش می‌یافت. در بداهه‌نوازی و آهنگ‌سازی چنان پیشرفتی داشت که در ۱۸۲۵، وبر[۳] حاضر شد به او تعلیم بدهد، و چون درگیر آماده‌سازی اوبرون[۴] برای اجرا در لندن بود، نتوانست در محضر وبر حاضر شود. در ۱۸۲۸ برای تحصیل حقوق به دانشگاه لایپزیگ رفت. در آن شهر با فریدریش ویک[۵] آشنا شد و از او تعلیم پیانو گرفت، و دختر او کلارا را برای نخستین‌بار ملاقات کرد. به‌همراه حلقه‌ای از روشنفکران جوان (که خود را «یاران داود[۶]» می‌خواندند)، در ۱۸۳۴ نشریۀ مجلۀ نوین موسیقی[۷] را بنیاد گذاشت. این نشریه، غیر از روزنامۀ موسیقایی همگانی[۸] (لایپزیگ، ۹/۱۷۹۸ـ۱۸۴۸)، فراگیرترین و ابتکاری‌ترین نشریۀ موسیقایی دوران برشمرده می‌شد، که محور اصلی آن پیشرفت موسیقی در آلمان و ترویج خلاقیت رُمانتیک بود. در ۱۸۳۴ نخستین اثر بزرگ شومان برای ساز کلاویه‌دار، کارناوال[۹]، پدید آمد. در ۱۸۴۰ شومان و کلارا ویک که دیگر یک پیانونواز برجسته شده بود، به یکدیگر دل باختند و با هم ازدواج کردند. در این هنگام پربارترین دوران زندگی خلاق شومان آغاز شد: سمفونی «بهار[۱۰]» ۱۸۴۱ گویی رشد طبیعت و تب‌وتاب آن و نیز رشد هنری شومان را نمادینه می‌کند؛ تپش حیات در دوره‌های ترانۀ عشق شاعر و حلقۀ عشق[۱۱] (اپوس ۲۴، اپوس ۳۹)، کوآرتت‌های زهی اپوس ۴۱، و کوینتت پیانو جریان دارد، که همگی متعلق‌به این دوران‌اند. شومان در ۱۸۴۳ به افسردگی و در ۱۸۴۴ به حملۀ عصبی دچار شد. علی‌رغم حمله‌های عصبی‌اش، در ۱۸۵۰ رهبری ارکستری در دوسلدورف[۱۲] را پذیرفت، تا به اجرای کنسرت‌های فرمایشی، تمرین‌های کُرال، و موسیقی کلیسایی بپردازد. در ۱۸۵۰ شومان غنی‌ترین و پالایش‌یافته‌ترین اثر ارکستری خود، سمفونی سوم در می‌بمل، را در ستایش راینلاند[۱۳]، جریان رود راین، و کلیسای جامع کلن[۱۴] ساخت. نشانه‌های روان‌پریشی او به‌تدریج خطرناک‌تر و کار خلاقه‌اش روزبه‌روز کم‌مایه‌تر می‌شد، و او در فوریۀ ۱۸۵۴ خود را به رود راین انداخت. پس از نجات‌یافتن، به یک آسایشگاه خصوصی در اِندِنیش[۱۵] رفت، و پس از دو سال و اندی در همان مکان درگذشت.