پاگانینی ، نیکولو (۱۷۸۲ـ۱۸۴۰)
پاگانینی، نیکولو (۱۷۸۲ـ۱۸۴۰)(Paganini, Niccolo)
ویولن‌نواز و آهنگ‌ساز ایتالیایی. در ۹سالگی تک‌نواز کنسرت بود. با تکنیک حیرت‌انگیزی که داشت، برای آفریدن رپرتوآر مدرنی از تکنیک‌های مهارتی، به زبان محلی و زبان کولی‌ها روآورد. عیاشی، زندگی عاشقانه بی‌بندوبار، و قدرت شگفت‌انگیز در بیانگری هنری بر روی ساز ویولن حتی ویولنی با یک سیم، به شایعاتی دربارۀ سرسپردگی او به شیطان دامن زدند. ازجمله ساخته‌های اوست: شش کنسرتو و سونات‌ها و واریاسیون‌های مختلف برای ویولن و ارکستر، سونات‌هایی برای ویولن و گیتار، و کوآرتت‌های گیتار. پدر پاگانینی نواختن گیتار و ویولن را به او آموخت. پس از آن تحت تعلیم ویولن‌نواز تئاتر، آنتونیو چروتو[۱]، و مائسترو دی کاپلای کلیسای جامع، جاکومو کوستا[۲]، قرار گرفت. در کار آهنگ‌سازی از راهنمایی‌های فرانچسکو نتچو[۳] بهره‌مند شد و در ۱۷۹۵ پدرش او را نزد آلِساندرو رولا[۴] ویولن‌نواز در پارما[۵] فرستاد. در دوران اقامت در این شهر از گاسپارو گیرتی[۶] نیز درس آهنگ‌سازی می‌گرفت، و در ۱۷۹۷ نخستین گشت هنری حرفه‌ای خود را برگزار کرد، و به‌سبب استادی‌اش در تکنیک و شخصیت متظاهرانه‌اش بر روی صحنه شهرتی زودهنگام به‌دست آورد. پس از آن آوازۀ وی روز‌به‌روز بیشتر شد. در ۱۸۳۴ در پاریس از برلیوز[۷] دعوت کرد تا یک اثر کنسرتی برای ویولا بسازد؛ نتیجۀ این دعوت اثر هارولد در ایتالیا[۸] بود، اما پاگانینی هرگز آن را ننواخت. ازجمله آثار اوست: شش کنسرتوی ویولن (۱۸۱۵ـ۱۸۳۰؛ اپوس هفت همراه با روندو آلا کامپانلا[۹])؛ واریاسیون‌ها (شامل واریاسیونی برمبنای خدایا شاه را حفظ کن[۱۰]) و قطعات کنسرتی برای ویولن و ارکستر؛ سه کوآرتت زهی با یک بخش برای گیتار؛ دوازده سونات برای ویولن و گیتار؛ ۲۴ کاپریچو (اتود) برای تک‌نوازی ویولن.