مکتب شیکاگو (معماری)
مکتب شیکاگو (معماری)(Chicago School)
در معماری، جنبشی در قرن ۱۹، در امریکای شمالی، به مرکزیت شیکاگو، که طلایه‌دار ساخت آسمان‌خراش با تأکید بر جنبۀ عمودی آن بود. دانیل اچ برنم[۱] (۱۸۴۶ـ۱۹۱۲) و جان ولبورن روت[۲] (۱۸۵۰ـ۱۸۹۱) دو نمونۀ برجسته از این مکتب را ساختند: ساختمان ۱۶ طبقۀ مونادناک[۳] (۱۸۸۹ـ۱۸۹۱) و ساختمان ریلایِنْس[۴] (۱۸۹۰ـ۱۸۹۴)، هر دو در شیکاگو. ساختمان دوّم قاب فولادی با میان‌قاب[۵]های شیشه‌ای دارد؛ این بنا آشکارا سَلف بسیاری از آسمان‌خراش‌های قرن ۲۰ است. لوئیس سالیوان[۶] بزرگ‌ترین نمایندۀ این مکتب به‌شمار می‌رود. پس از آن‌که آتش‌سوزی شیکاگو در ۱۸۷۱، لزوم یافتن جانشینی برای اسکلت‌های چدنی[۷] نمایان (اکسپوز)[۸] را اثبات کرد، این مکتبِ تازه پا‌گرفته، پشتیبانی همچون ویلیام لو بارون جنی[۹] (۱۸۳۲ـ۱۹۰۷) یافت، که ساختمان بیمۀ مسکن[۱۰] او در شیکاگو (۱۸۸۳ـ۱۸۸۵) اسکلت فولادی آجرپوش داشت. این شیوه، ساخت بناهای چندطبقه را امکان‌پذیر ساخت؛ هر چند نمای این ساختمان‌ها، تأکید مکتب شیکاگو بر عمودی بودن ساختمان‌ها را منعکس نمی‌کرد. یکپارچگی طرح که در کارهای بعدی این مکتب مشهود است، بیشتر مدیون تأثیر جنبش احیاگری[۱۱] هنری هابسون ریچاردسون[۱۲] (۱۸۳۸ـ۱۸۸۶) بود، اما با رواج سازه‌های شبکه‌مانند سادۀ برنم و روت، این وحدت طرح به‌تدریج از میان رفت. طرح‌های لوئیس سالیوان برای فروشگاه کارسون، پیری و اسکات[۱۳] (۱۸۹۹)، و بخشی از ساختمان گِیج[۱۴] (۱۸۹۸ـ۱۸۹۹)، هر دو در شیکاگو، از عناصر آرنووُ[۱۵] برخوردارند و نمونه‌های خوبی از تلفیق سازه و فُرم‌اند.