بقیة الله
بَقیَّة‌‌الله
(بقیه، مصدر به جای اسم فاعل یا اسم مفعول به‌معنای بازمانده و آنچه از کسی یا چیزی باقی گذاشته شود) در قرآن، اصطلاحی به‌معنای بازماندۀ نعمت خداوند. ابوالفتوح رازی می‌گوید «بقیت خداوند، یعنی آنچه خداوند متعال برای ما باقی گذاشته است از حلال». این کلمه در قرآن تنها یک‌بار در داستان حضرت شعیب (هود، ۸۶) آمده است. در روایات شیعه، ائمۀ اطهار (ع) به‌خصوص حضرت قائم (ع) بقیة‌الله معرفی شده‌اند.