کشاورز، محمدعلی
محمّدعلی کشاورز | |
---|---|
زادروز |
اصفهان 26 فروردین ۱۳۰۹ش |
درگذشت | تهران 25 خرداد 1399ش |
ملیت | ایرانی |
تحصیلات و محل تحصیل | دانشکدۀ هنرهای دراماتیک |
شغل و تخصص اصلی | بازیگر |
آثار | خشت و آینه (1344)؛ کمالالملک (1363)؛ مجموعۀ تلویزیونیِ داییجان ناپلئون (1354)؛ مجموعۀ تلویزیونی هزاردستان (1358ـ 1367) |
گروه مقاله | تئاتر |
محمدعلی کشاورز (اصفهان 26 فروردین ۱۳۰۹ش- تهران 25 خرداد 1399ش)
بازیگر ایرانی تئاتر، سینما، و تلویزیون. بازیگری حرفهای که آزادی عمل در تئاتر را با ملاحظات و محدودیتهای بازی در سینما بهدرستی تلفیق کرده است؛ طی چهار دهه حضور در عرصۀ نمایش نقشهای متعدد و متنوعی را ایفا کرد؛ همچون دکتر کتکخوردۀ فیلم خشت و آینه (۱۳۴۴)؛ اتابک اعظم در کمالالملک (۱۳۶۳)؛ داییجان سرهنگ در مجموعۀ تلویزیونی داییجان ناپلئون (۱۳۵۴)؛ شعبان استخونی در هزاردستان (۱۳۵۸ـ ۱۳۶۷)؛ پدربزرگ در پدرسالار (۱۳۷۴)؛ مدیر مدرسه در رگبار (۱۳۵۱)؛ و همچنین نقش کارگردانی نابازیگر در زیر درختان زیتون (۱۳۷۲).
کشاورز فارغالتحصیل هنرستان هنرپیشگی تهران و دانشکدۀ هنرهای دراماتیک بود. بازیگری را روی صحنۀ تئاتر آموخت و از ۱۳۳۹ در نمایشهای آندورا اثر ماکس فریش؛ استریپتیز نوشتۀ استانیسلاو مرژوک؛ بازی استریندبرگ، اثر فردریک دورنمات؛ چند لحظه تا مرگ؛ دست بالای دست از غلامحسین ساعدی؛ دشمنان نوشتۀ آنتون چخوف؛ عروسی باقرخان؛ لبخند باشکوه آقای گیل از اکبر رادی؛ و کالسکۀ طلایی از خلیل موحد دیلمقانی حضوری موفق و نظرگیر داشته است.
اولین حضور او در سینما با فیلم شب قوزی (فرخ غفاری- 1343) بود و پس از آن در نزدیک به 50 فیلم سینمایی و بیش از 30 مجموعۀ تلویزیونی ایفای نقش کرد. محمدعلی کشاورز ازجمله برگزیدگان همایش چهرههای ماندگار در عرصۀ هنر و فرهنگ ایرانزمین بوده است.
کشاورز پس از یک دورۀ طولانی بیماری، بر اثر نارسایی کلیوی، در یکی از بیمارستانهای تهران درگذشت.
برخی از آثار شاخص سینمایی که وی در آنها بازی کرده است:
- شبقوزی (۱۳۴۳)
- خشت و آينه (۱۳۴۴)
- آقای هالو (۱۳۴۹)
- صادق کرده (۱۳۵۱)
- رگبار (۱۳۵۱)
- شطرنج باد (۱۳۵۵)
- کمالالملک (۱۳۶۲)
- کفشهای ميرزانوروز (۱۳۶۴)
- جعفرخان از فرنگ برگشته (۱۳۶۶)
- مادر (۱۳۶۸)
- ناصرالدين شاه آکتور سينما (۱۳۷۰)
- دلشدگان (۱۳۷۰)
- يک مرد يک خرس (۱۳۷۱)
- زير درختان زيتون (۱۳۷۲)
- روز واقعه (۱۳۷۳)
- کميتۀ مجازات (۱۳۷۷)
- تهران روزگار نو (۱۳۷۸)