عبدالعزیز شیبانی (حک: ۹۴۷ـ۹۵۶ق)
عَبدُالعَزیز شیبانی (حک: ۹۴۷ـ۹۵۶ق)
(ملقب به: ابوالغازی) حاکم بخارا. پسر عبدالله یکم شیبانی. به‌فرمان پدرش حاکم بخارا شد. پس از درگذشت پدر، خود را پادشاه خواند و از این روی با عمویش عبدللطیف خان شیبانی، حکمران سمرقند، به کشمکش‌هایی پرداخت. وی برای جلب نظر مردم از پاره‌ای مالیات‌ها چشم پوشید. در روزگار پادشاهی وی بناکردن قلعۀ نو بخارا آغاز شد و در پادشاهی عبدالله دوم شیبانی به انجام رسید. وی درویش مسلک بود، به فارسی و ترکی شعر می‌سرود و عزیزی تخلص می‌کرد. شاعران و ادیبان را می‌نواخت چنان‌‌که خواجه حسن بخاری، مؤلف مذکر احباب، نزد او به‌سر می‌برد.