علامه امینی
علّامۀ امینی (تبریز ۱۲۸۱ـ تهران ۱۳۴۷ش)
شیخ عبدالحسین نجفی تبریزی، معروف به علامۀ امینی. شهرت او و اعقابش به امینی به مناسبت لقب جدّ او، مولی نجفقلی ملقب به امین‌الشریعه (۱۲۵۷ـ۱۳۴۰ق)، از علما و ادبای تبریز، است. علامه امینی مقدمات علوم اسلامی را نزد علمای بزرگ تبریز فراگرفت و برای ادامۀ تحصیل عازم نجف اشرف شد و نزد بزرگان حوزۀ نجف به تلمّذ پرداخت و از آیات سید ابوالحسن اصفهانی، محمدحسین نائینی و کمپانی غروی اصفهانی اجازۀ اجتهاد گرفت. بعد از فراغت از تحصیل به زادگاه خود برگشت و به سخنرانی و تبلیغ پرداخت و بار دیگر، برای اقامت دائم عازم نجف اشرف شد. وی سفرهای متعدد به شهرهای مختلف هند و ترکیه و سوریه کرد و از کتابخانه‌های این کشورها به‌ویژه نسخ خطی بهره‌های فراوان جست و با خرید کتاب‌های قدیمی و کمیاب و نسخ خطی، به تأسیس کتابخانه بزرگی در نجف پرداخت و نام آن را کتابخانۀ عمومی امیرالمؤمنین نهاد. این کتابخانه از بزرگ‌ترین کتابخانه‌های دنیا در زمینۀ منابع شیعی است. مهم‌ترین و ماندگارترین اثر علامه امینی مجموعۀ الغدیر فی‌الکتاب و السُّنة و الادب به عربی است که تاکنون ۱۱جلد آن چاپ شده و ۲۰ جلد آن دست‌نویس و ۵ جلد آن ناقص است. این مجموعه در ۲۲ جلد به زبان فارسی ترجمه شده است. از دیگر آثار او شهداء الفضیله است که اولین تألیف وی نیز هست و به زبان فارسی نیز ترجمه شده است؛ تعلیق بر کتاب کامل‌الزیارات اثر ابن قولویه؛ ادب الزائر لِمن یمم الحائر؛ و سیرتُنا و سنَّتنا سیرةُ نَبِیِّنا و سُنَتُه. از وی کتاب‌های دیگری نیز برجای مانده که تعداد آن‌ها به ۱۵ عنوان می‌رسد و هنوز به‌چاپ نرسیده‌اند. پیکر علامه را پس از تشییع در تهران، در نجف در کنار کتابخانه‌اش به‌خاک سپرده‌اند.