اشعب
اَشْعَب (اوایل قرن ۲ق)
معروف به طمّاع، مغنی، شاعر و دلقک عرب. در مدینه می‌زیست و پیشه‌اش سرگرم‌کردن مردم بود. حرکات و سکنات و رفتار مضحک، و شهرتش به آزمندی، عناصر عمدۀ افسانه‌هایی است که بر گِرد او تنیده‌اند. روایت‌هایی از این دست در کتاب الاغانی ابوالفرج اصفهانی آمده است. در لطایف‌نامه‌های عامیانه نیز اشعب مظهر حرص و طمع است.