اشعری، طایفه
اَشعَری، طایفه
طایفۀ عرب قحطانی در صدر اسلام، از نسل اشعر بن اُدَد بن زید. اشاعرۀ تهامه پس از رحلت پیامبر (ص)، به مرتدان پیوستند و با کوشش‌های خلیفۀ اول به اسلام بازگشتند. ابوموسی اشعری و قبیله‌اش در تصرف برخی نواحی ایران، نظیر قم، شرکت داشتند. حکمیت فریبکارانۀ او در صفین معروف است. گروهی از اشاعره در زمرۀ سپاهیان امام علی (ع) قرار داشتند. در شورش عبدالرحمان بن محمد بن اشعث برضد حجاج بن یوسف دخالت داشته و گروهی از آنان پس از شکست عبدالرحمن به قم و اطراف آن مهاجرت کردند و به‌خدمت بومیان زردشتی درآمدند و از آنان در مقابل حملات دیلمیان و دیگر مخالفان حمایت کردند، اما پس از چندی زردشتیان را به‌زیر کشیدند و املاک آنان را صاحب شدند. اینان از شیعیان بودند و هنگام سفر حضرت معصومه (س)، ایشان را به قم آوردند. از مشاهیر طایفۀ اشعری، ابوالحسن علی بن بشر، از نسل بلال بن ابوبرده، نوادۀ ابوموسی اشعری، را می‌توان نام برد.