باعث
باعِث
(اسم فاعل بعث به‌معنی برانگیختن) در حکمت و کلام، در ارتباط با خالق و خلق تفسیر می‌شود: ۱. خالق: باعث یکی از اسماء‌الحُسنی است؛ و بعث در ارتباط با خالق دارای دو معناست: الف. برانگیختن پیامبران با هدف هدایت خلق (بقره، ۲۱۳؛ جمعه، ۲؛ یونس، ۷۴؛ نحل، ۳۶)؛ ب. انتقال انسان از عدم به‌وجود، یعنی آفریدن انسان در نوبت نخست و نیز بار دوم (در معاد) که به همین سبب خداوند مُبْدی و مُعید نامیده می‌شود (بقره، ۵۶؛ انعام، ۳۶؛ مؤمنون، ۱۶)؛ ۲. خلق: بعث در ارتباط با خلق (انسان) نیز دو معنا دارد: الف. برانگیختن رضای حق از طریق گفتار و کردار نیک؛ ب. برانگیختن جاهلان از خوابِ جهل و بخشیدن دانش و معرفت به آنان.