بازی
بازی
فعالیتی برای سرگرمی و تفریح. فعالیت ارادی خوشایندی که هدف خاصی را دنبال نمی‌کند و سبب رضایت خاطر بعدی نمی‌شود و نیز، فعالیتی که با میل و اختیار در اوقات فراغت صورت می‌گیرد. در کودکان، فعالیت آزاد کودکانه به‌منظور لذت‌بردن و سرگرمی است؛ فعالیت مستقیم یا غیرمستقیم کودکان که به نسبت رشد و تکامل رفتارشان انجام می‌دهند. بازی ممکن است آزاد باشد، یعنی بازی‌کننده (معمولاً کودک) کاملاً به میل و ارادۀ خود بازی می‌کند و کسی او را رهبری نمی‌کند و ممکن است منظّم یا سازمان یافته باشد یعنی تابع مقرّرات و قانون و تحت نظارت صورت گیرد. معمولاً بازی‌های دسته‌جمعی، مانند فوتبال، از این گونه‌اند. کلّاً، بازی فعالیتی است که برای تفریح و سرگرمی صورت می‌گیرد. پیاژه برای شناخت بازی آن را با کار مقایسه می‌کند و برای تمیز میان این دو نوع فعالیت انسان، پنج ضابطه برشمرده است: بازی فعالیتی است که هدفش در خودش نهفته است، در حالی که هدف کار در خارج آن قرار دارد. بازی فعالیتی است که فرد آن را اختیار می‌کند، در حالی که کار خاصیت اجباری دارد. بازی فعالیتی است که انجام آن موجب خشنودی و خوشحالی بازی‌کننده می‌شود، حال آن که کار، ضرورتاً خوشایند نیست. بازی از قید سازمان آزاد و رهاست، در حالی که کار معمولاً با سازمان‌دهی همراه است. بازی از کشمکش و پرخاش به دور است، در حالی که ماهیت کار گرایش آشکاری به سوی کشمکش و پرخاشگری دارد. پیاژه سه نوع بازی را مطرح می‌کند: الف. بازی‌های مهارت‌یابی (ساختمان‌سازی، کپیه‌کردن، طرّاحی)؛ ب. بازی‌های قاعده‌مند (تیله‌بازی، بازی‌های جنگی، شطرنج)؛ ج. بازی‌های وانمودی و خیالی (مهمان‌بازی، عروسک‌بازی).