بنی طرف
بَنی‌طُرُف
طایفۀ عرب ایران و عراق، از طوایف طایی، مرکب از دو گروه بزرگ به نام‌های بیت صیاح و بیت سعید. هر‌یک از این دو گروه به چندین تیرۀ بزرگ و کوچک، نظیر منشد و مهاوی از بیت صیاح و شرهان و زایرعلی و حاج سبهان از بیت سعید، تقسیم شده است. بعضی از تیره‌های کوچک این طایفه در قرن ۱۳ق به ایلات بختیاری پیوسته‌اند. اینان در طی ۳ـ۴ قرن پیش از عراق به خوزستان آمده و در خرمشهر و مجاور طایفۀ بنی‌ساله مستقر شدند و از آن‌جا به ناحیۀ بنی‌طرف (دشت میشان) رفتند. قلعۀ خفاجیه (سوسنگرد) مرکز شیوخ بنی‌طرف بود. جمعیت بنی‌طرف در اوایل دورۀ پهلوی حدود ۸هزار خانوار بود. اینان یاران مشعشعیان بودند و با شیوخ آل بوکاسب، به‌ویژه شیخ خزعل، دشمنی داشتند. در ۱۳۳۳ق به همراه بنی‌لام با خزعل و انگلیسی‌ها جنگیدند. در ۱۳۰۷ش از تحویل اسلحه به دولت خودداری کردند و با ارتش درگیر جنگ شدند. بسیاری از سران بنی‌طرف پس از این جنگ، تبعید شدند و پس از خروج رضاشاه به خوزستان بازگشتند.