ت

چهارمین حرف از الفبای فارسی و حرف سوم از الفبای عربی (ابتثی) و حرف بیست و دوم از حروف ابجدی که در حساب جمل معادل ۴۰۰ به‌شمار می‌رود. از نظر آوایی، نمایندۀ صامت دندانی ـ لثوی ـ انفجاری بی‌واک است. در عبری taw و در یونانی tau است، این حرف را فارسی‌زبانان «تِ= te» و «تا= tâ» و «تی= ti» می‌نامند. این حرف گاه به شکل تای گرد یا تای مربوطه (ة ـ ـة) در فارسی به‌کار می‌رود که مستقیماً از زبان و خط عربی وارد خط فارسی شده است. مانند دایرة‌المعارف، سریع‌الحرکة و گاهی نیز این حرف به تلفظ درنمی‌آید یا تبدیل به مصوت «ـَ = e» می‌شود، مثلِ شیعت ← شیعه، استفادت ← استفاده، قلعت ← قلعه، اشارت ← اشاره. حرف «ت» به‌عنوان ضمیر متصل دوم‌شخص مفرد به پایان کلمه اضافه می‌شود و مفهوم «تو» می‌دهد. مثلِ دیدمت، کتابت، ازت پس می‌گیرم.