ذواللسانین

ذُواللِسانِیْن

(به‌معنای دارای دو زبان) در اصطلاح بدیع، شعری که بدون تغییر کلمات بتوان هم آن را به عربی خواند و هم به فارسی و در هر دو زبان معنای درست و مفهومی داشته باشد: بهایی خانه‌ داری با بها کن/هواداری و نادانی رها کن (امیرخسرو دهلوی) که معنای فارسی آن آشکار است، اما «بهاء» در عربی اسم شخص است و با یای نسبت می‌شود «بهای من»؛ «خان داری» به عربی یعنی «خیانت کرد در سرای من»؛ «با بها کن» یعنی «بر در آن سرای باش»؛ «هواداری» یعنی «فرود آمد در سرای من»؛ «نادانی» یعنی «ندا کرد مرا»؛ «رها» یعنی «ببین او را»؛ «کن» یعنی «بباش». معنای دیگری نیز برای ذواللسانین دانسته‌اند و آن لقب شاعری است که به دو زبان (غالباً عربی و فارسی) با تسلط شعر بگوید. ازجملۀ این شاعران ابوالحسن باخرزی، ابوالفتح بُستی و رشید وطواط‌اند.