الفخری
فَخْری (الفَخْری)
(یا: مُنیة الفضلا فی تواریخ‌الخلفا و الوزراء) نوشتۀ ابن طقطقی (۶۶۰ـ۷۰۹ق). کتابی در تاریخ و زندگی‌نامه به عربی. مؤلف این کتاب را در ۷۰۱ق و به نام فخرالدین عیسی بن ابراهیم حاکم موصل تألیف کرد و از این‌رو آن را الفخری نامید. این کتاب به دو جزء تقسیم می‌شود: جزء اول مشتمل است بر آداب پادشاهی و کشورداری و جزء دوم مشتمل بر تاریخچه دولت‌های اسلامی است که در این بخش، از رئوس مسائل مهم تاریخی، ازجمله کشورداری خلفا و وزرای ایشان و علل تاریخی وقایع و سیر ترقی و تنزل سلسله‌های حکومتی بحث شده است. یکی از ویژگی‌های این کتاب، استفاده مؤلف از منابعی است که امروزه اثری از آن‌ها در‌دست نیست. دیگر آن‌که پس از ذکر وقایع دوران هر خلیفه یا پادشاه، شمه‌ای از شرح‌حال وزرای آن‌ها را نیز آورده است. هندوشاه نخجوانی در ۷۲۴ق این کتاب را با افزودگی‌هایی با عنوان تجاربُ‌‌السَّلَف به زبان فارسی ترجمه کرد. محمد وحید گلپایگانی نیز الفخری را به فارسی ترجمه کرده است (تهران، ۱۳۵۰ش).