ساعات کار
ساعات کار (hours of labor)
زمانی که اشخاص صرف اشتغال می‌کنند. نخستین قانون محدودکردن ساعات کار در ۱۸۳۳ در انگلستان وضع شد و پیرو آن در کشورهای صنعتی ساعات کار کاهش چشمگیری یافت و کارگران زمان بسیار کمتری، نسبت به قبل، در محیط‌های کار حضور داشتند. تلاش برای کاهش ساعات کار تقریباً با شکل‌گیری اتحادیه‌های صنفی آغاز و با مقاومت شدید کارفرمایان روبه‌رو شد. کاهش روزهای کاری از خواسته‌های اصلی اتحادیه‌های صنفی در بیشتر کشورها در اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰ بود. از طرفی با پیشرفت فناوری که افزایش بهره‌وری کارگران را به‌دنبال داشت، کارفرمایان لزومی به مخالفت با کاهش ساعات کاری نمی‌دیدند. با این وصف، ازجمله در امریکا طی جنگ جهانی اول، و در بیشتر کشورهای اروپایی در دهۀ ۱۹۲۰، روزانه هشت ساعت کار در شش روز در هفته (۴۸ ساعت در هفته) در حکم استانداردی پذیرفته شد. در دهۀ ۱۹۳۰، برای گسترش فرصت‌های شغلی بین شمار بیشتری از کارگران در امریکا و فرانسه استاندارد ساعات کاری در هفته به ۴۰ ساعت کاهش یافت. به‌تدریج استرالیا (۱۹۴۸)، کانادا (اوایل دهۀ ۱۹۶۰) و بسیاری از کشورهای اروپایی (در دهۀ ۱۹۷۰) این استاندارد را پذیرفتند و در آلمان در ۱۹۷۸ ساعات کاری موظف در هفته به ۳۷,۵ ساعت کاهش یافت.