سبعیه

سَبْعیه

(یا: هفت‌امامی) از القاب اسماعیلیه و فرقه‌های منسوب به آن که در باب شمار ائمه به هفت دور قائل بودند و امام هفتم را آخر ادوار می‌دانستند. اینان امامت را پس از امام جعفر صادق ‌(ع) به پسرش اسماعیل ختم می‌کردند و یا مانند دیگر فِرَق اسماعیلیه، نظیر مبارکیه، رشتۀ امامت را به محمد بن اسماعیل می‌رساندند. اکثر فرقه‌های هفت‌امامی، محمد بن اسماعیل را امام هفتم شیعیان می‌دانستند و برای آن‌که از اثنی‌عشریه تمیز داده شوند، سبعیه خوانده می‌شدند. گروهی از سبعیان نیز مرگ اسماعیل را انکار کردند و گفتند او نمرده و نخواهد مرد و روزی رجعت خواهد کرد تا امور شیعیان را نظام بخشد. نزد سبعیه عدد هفت تقدس دارد؛ چنان‌که آنان در بسیاری از اعتقادات خود برای عدد هفت ویژگی قدسی و الوهی قائل بودند. جز تعداد امامان که هفت است، طبقات آسمان و زمین، تعداد اعضای بدن انسان و جز آن‌ها نیز هفت است. تدبیر عالم سفلی را با کواکب سبعه می‌شمردند.