نور، آیه
نور، آیه
در قرآن، سورۀ نور، آیۀ ۳۵: «خداوند نور آسمانها و زمین است. نورش همچون چراغ‌دانی است که در آن چراغی هست و چراغ در آبگینه‌ای است؛ آبگینه گویی ستاره‌ای درخشان است؛ [چراغ] از درخت مبارک زیتون، که نه شرقی است و نه غربی، افروخته شود. نزدیک است که روغنش، با آن‌که آتشی به آن نرسیده است، روشنی دهد، نور در نور است؛ خداوند به نور خود هر کس را خواهد هدایت کند و خداوند برای مردم این مثل‌ها را می‌زند و خداوند بر هر چیزی تواناست». مکتب‌های گوناگون فلسفی و عرفانی تفسیرهایی از این آیه ارائه کرده‌اند و رساله‌های مستقل در تفسیر این آیه نوشته شده است. امام علی (ع)، بنابه نقلی، یکی از معانی «نورالسماوات» (نور آسمان) را «مُنوِّرالسماوات» (نوربخش آسمانها) دانسته است. بسیاری از حکمای اسلامی به‌ویژه اهل اشراق «نور» را کنایه از «وجود» می‌دانند. حکما گفته‌اند ظهور هر چیزی در عالمِ ظاهر بسته به نور است و نور آشکارکنندۀ همه چیز است و خود ذاتاً آشکار است و نیاز به آشکارکننده ندارد. به‌همین ترتیب، ظهور هر چیزی در جهان هستی بسته به هستی‌بخشی حق تعالی است. هر موجودی به‌وسیلۀ او ظهور می‌یابد و موجود می‌شود. او ظاهر بالذّات و ظاهرکنندۀ ماسوای خویش است.