رقص پیشتاز
رقص پیشتاز (avant-garde dance)
رقصی تجربی که قراردادهای بالۀ کلاسیک و رقص مدرن را مردود می‌شمارد. رقصِ پیشتاز بیشتر در فضاهای غیررسمی، همچون موزه‌ها، پشت‌بام‌ها، و حتی روی دیوار و نردبام، اجرا می‌شود. در امریکا در دهۀ ۱۹۶۰، نمایندگان رقص پیشتاز عبارت‌اند از مِرس کانینگَم[۱]، و اجراهای هنرمندانِ جادسون مموریال چرچ[۲]. کانینگَم، در عین حال که تکنیک و ریتم را ثابت نگاه داشت، بیان‌های روایی و صریح، و هرگونه ارتباط و پیوند مستقیم بین رقص و موسیقی را از رقص زدود. گروهِ جادسن، پا را از این نیز فراتر نهادند و کاملاً منکر ضرورت تکنیکی شدند و رقص خود را بر کاربردِ حرکاتِ روزمره متمرکز ساختند. اینان از خلق کلیشه‌های زنانه یا مردانه اجتناب می‌کردند. دستاوردهای اخیر در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ نیز برخی از این خصلت‌ها را به‌‌خود منضم ساخته، امّا بار دیگر به‌سوی حرکت‌های ماهرانه معطوف شده است، مانند کارهای تریشا براون[۳] و مارک موریس[۴]. نمایندگان عمدۀ تکنیک‌های رقصِ پیشتاز در انگلستان عبارت‌اند از مایکل کلارک[۵]، در اواسط دهۀ ۱۹۸۰، رُزمری بوچِر[۶]، و لوید نیوسان[۷]. در آلمان، پینا باوش[۸] و تئاترِ رقصی[۹] که در ۱۹۷۴ تأسیس کرد، تأثیرگذارترین جریان در رقص اروپا از زمان دیاگیلف[۱۰] تاکنون شناخته می‌شود. در ژاپن، نمایندگانِ رقص تجربی، کمپانی‌های رقصِ بوتُه[۱۱]اند.