آزادی دریاها

آزادی دریاها (freedom of the Seas)
در قوانین بین‌المللی، اشاره به این اصل که هیچ کشوری در خارج از آب‌های سرزمینش نمی‌تواند مدعی حاکمیت بر دریاها، به استثنای کشتی‌های خود، باشد. این اصل، که ابتدا رومی‌ها به اجرا گذاشتند، به همۀ کشورها در زمان صلح، اجازه می‌دهد از دریاها برای رفت‌وآمد کشتی‌های نظامی و تجاری، صیادی، و کشیدن کابل‌های زیردریایی استفاده کنند. از اواخر قرن ۱۵ تا اوایل قرن ۱۹، اسپانیا، پرتغال و بریتانیای کبیر کوشیدند رقیبان تجاری خود را از بخش‌هایی از دریاهای آزاد محروم کنند، اعتراض سایر کشورها به پذیرش مجدد آزادی کشتی‌رانی منجر شد. در زمان صلح، آزادی کشتی‌رانی را فقط با موافقت‌نامه‌های بین‌المللی، مانند قانونمندکردن صیادی یا حق بازرسی و جست‌وجو می‌توان سلب کرد. طبق پیمان قانون دریاها۱ حریم دریایی کشورها ۱۹ کیلومتر است و یک نهاد بین‌المللی مسئول تنظیم استخراج از معادن در بستر دریاهاست.