صرع

صَرع (epilepsy)
نوعی بیماری. بیمار مستعد بروز حملات صرعی است. در حملۀ صرع، تخلیۀ الکتریکی غیرطبیعی در نیمکره‌های مخ باعث تشنج یا احساس‌های غیرطبیعی می‌شود. صرع با داروهای ضدتشنج مهار می‌شود. واژۀ صرع دربارۀ گستره‌ای از بیماری‌ها به‌کار می‌رود که در شکل خفیف، باعث اختلال موقت هوشیاری و در شکل شدید باعث تشنج می‌شوند. در برخی از انواع صرع، فعالیت الکتریکی غیرطبیعی محدود به ناحیه‌ای از مغز است، ولی در سایر موارد، این فعالیت به‌صورت فراگیر در همۀ قشر مخمشاهده می‌شود. حملات صرع برحسب علایم بالینی طبقه‌بندی می‌شوند. انواع حمله‌های صرع عبارت‌اند از صرع بزرگ که با تشنج و بیهوشی همراه است، صرع کوچک که تقریباً مختص کودکان است و با اختلال موقت هوشیاری مشخص می‌شود، صرع جکسونی که منشأ آن قشر حرکتی مخ است، و صرع لوب گیجگاهی که ممکن است با توهم بینایی و تجربیات غیرطبیعی بویایی همراه باشد. یک تا سه درصد از جمعیت جهان مبتلا به صرع‌اند. این بیماری ممکن است خودبه‌خود و بدون زمینۀ قبلی آ‎غاز شود یا به‌دنبال جراحی مغز، بیماری‌های عضوی مغز، صدمۀ مغزی، بیماری‌های متابولیک، الکلیسم یا قطع مصرف برخی از داروها ایجاد شود. تقریباً یک‌سوم بیماران سابقۀ خانوادگی صرع دارند. تعداد حملات صرع در اکثر بیماران کم است و این حملات اثر اندکی بر زندگی روزمره آن‌ها می‌گذارد. ابتلا به صرع به‌معنی وجود اختلال هوش، رفتار یا شخصیت در بیمار نیست.

 

---