بادخورک
بادْخورَک (swift)
پرنده‌ای تندپرواز و پاکوتاه، از خانوادۀ پرستو (بادخورک)[۱]، راستۀ پرستوشکلان[۲]. دارای ۷۵ گونه است و بیشتر در نواحی گرمسیری یافت می‌شود. پرستوها ۹ تا ۲۳ سانتی‌متر طول دارند. پرهایشان قهوه‌ای یا خاکستری و بال‌هاشان طویل و نوک‌تیز است. معمولاً دمی دو شاخه دارند. این پرندگان قادرند با سرعت ۱۱۰ کیلومتر در ساعت پرواز کنند. آشیانۀ بادخورک دمگاه خاکستری[۳] Collocalia francica در برنئو، فقط از بزاق منجمد این پرنده ساخته می‌شود و از آن سوپی با نام «سوپ آشیانۀ پرنده» تهیه می‌کنند. برداشت بیش از حدّ این آشیانه‌ها، برای اهداف تجاری، پرنده را در خطر انقراض قرار داده است. طول بادخورک معمولی[۴] Apus apus حدود ۱۶.۵ سانتی‌متر است. رنگش قهوه‌ای تیره است و لکه‌هایی سفید متمایل به طوسی و کوچک در زیر چانه دارد. بال‌های این پرنده روبه پایین و بزرگ‌اند. در تابستان، از افریقا به اروپا مهاجرت می‌کند. بادخورک حشرات را به‌هنگام پرواز می‌گیرد و جز در آشیانه به‌ندرت روی ساقه‌ها می‌نشیند. این پرنده حتی به هنگام پرواز در ارتفاعات بالا، در هوا می‌خوابد. بادخورک‌ها معمولاً آشیانه‌هایشان را به‌صورت کلنی روی ساختمان‌ها می‌سازند و مواد سازندۀ آن‌ها را با بزاق به‌هم متصل می‌کنند و دو یا سه تخم بزرگ سفید می‌گذارند. بادخورک شکم سفید[۵] یا کوهی[۶] Apus melba مهاجر اتفاقی اروپاست. در ایران، چهارگونه بادخورک با نام‌های بادخورک معمولی، بادخورک دودی، بادخورک کوچک، و بادخورک کوهی شناسایی شده است. بادخورک‌ها به نسبت جثۀ کوچک‌شان، سریع‌ترین پرندگان‌اند. این پرندگان در هوا غذا می‌خورند، می‌خوابند، و حتی جفت‌گیری می‌کنند.