کوریولیس، گوستاو (۱۷۹۲ـ۱۸۴۳)
کوریولیس، گوستاو (۱۷۹۲ـ۱۸۴۳)(Coriolis, Gustave)
فیزیک‌دان فرانسوی. در ۱۸۳۵، اثر کوریولیس[۱] را کشف کرد. این پدیده بر حرکت بادها در جوّ زمین و جریان‌های اقیانوسی اثر می‌گذارد. کوریولیس با بررسی جابه‌جایی بخش‌های متحرک ماشین‌ها و دستگاه‌های دیگر نسبت به بخش‌های ثابت، توضیح داد که گردش زمین چگونه روی اجسامی اثر می‌گذارد که آزادانه در سطح آن در حرکت‌اند و چگونه مسیر این اجسام را نسبت به سطح خمیده می‌کند. همچنین، برای نخستین‌بار فرمول‌های انرژی جنبشی و کار مکانیکی را به‌دست آورد. در پاریس زاده شد. در آن‌‌جا درس خواند و در مهندسی راه دانش‌آموخته شد. از ۱۸۲۹ تا ۱۸۳۶، در دانشسرای مرکزی هنرها و صنایع[۲] و سپس در دانشسرای راه‌‌سازی[۳] استاد مکانیک بود. در ۱۸۳۸، مدیر مطالعات در اِکول پلی‌تکنیک[۴] شد. از ۱۸۲۹ به‌بعد، این دغدغه را داشت که لازم است در مکانیک از تعاریف و اصطلاحات مناسبی استفاده شود. او موفق شد واژۀ «کار[۵]» را به‌‌صورت اصطلاح فنی‌مکانیک، به‌منزلۀ تعریف جابه‌جایی نیرو در فاصله‌ای معیّن، رواج دهد.